Ik ben weer in Israël. En natuurlijk word ik via de radio, de kranten en door mijn vrienden ook weer geconfronteerd met het oneindig lijkende conflict met de Palestijnen. Dit keer met dat krankzinnige en nutteloze Palestijnse ballonnenoffensief uit de door Israël en Egypte omsingelde en van de buitenwereld afgesloten Gazastrook. Wat willen de Palestijnen daarmee bereiken? Wordt hun zaak gediend door de grote branden die de ballonbrandbommen veroorzaken in de velden van de kibboetsiem die aan de Gazastrook grenzen? Aan de Palestijnse kant gaan nu ook vliegers voorzien van explosieven de lucht in. Toegegeven: het is vernuftig, deze wijze van ‘vechten’ tegen de ‘zionistische vijand’. Na de massademonstraties bij en nabij het hekwerk van de afgelopen weken, waarbij tientallen Palestijnse demonstranten werden gedood en velen meer gewond raakten, is het ballon- en vliegeroffensief een nieuwe fase in de ‘Palestijnse vrijheidsstrijd’.
Oké, de wereldopinie, dus ook Nederland, is geschokt door het harde optreden van Israëlische scherpschutters tegen Palestijnse demonstranten die probeerden door het hekwerk te breken, of deden alsof. Nu buigt het kabinet hier zich over de vraag of het juridisch geoorloofd is Palestijnse ‘ballonvaarders’ ook in het vizier van scherpschutters te brengen. Zondag las ik in Haaretz dat het Israëlische leger het Palestijnse brein achter het ballonoffensief in Gaza heeft gedood. Vanuit de lucht neem ik aan, met een raket.
Inderdaad: de Palestijnse zaak zit internationaal in de lift. Maar wie Israël kent, kan en moet weten dat Israël geen boodschap heeft aan het Palestijnse p.r.-succes. Niet nu en nooit! Dat moet ook het Palestijnse leiderschap van Hamas in Gaza begrijpen. Misschien is het stoom afblazen, het eigen gezag oppeppen. Wie weet wat de dieper liggende motieven zijn voor deze bizarre wijze van ‘oorlog’ voeren. Verlichting van de humanitaire ramp in Gaza wordt er door geblokkeerd. Uren geen elektriciteit (zaterdag 16 juni 40 graden Celsius), weinig water, voedselschaarste, noodsituatie in de ziekenhuizen. Is het Hamas waard 1.2 miljoen Palestijnen te laten lijden om zich als machthebber, dictator, te kunnen handhaven? Ja, dat is het hen kennelijk waard. Het is niet de eerste keer in de geschiedenis dat leiders zich optrekken aan het lijden van hun onderdanen.
Er moet voor het probleem Gaza een politieke oplossing komen, want naar mijn overtuiging schepte de huidige situatie een martelaarsmentaliteit waaruit een golf van terreur kan opbloeien. Als je geen leven hebt, is de dood een uitweg.
Het gonst deze dagen van de geruchten dat de dealmaker in het Witte Huis, president Donald Trump, het idee van een vredesdoorbraak in het Midden-Oosten niet heeft opgegeven. Na zijn, naar mijn idee, twijfelachtig succes in Singapore met die Kim uit Noord-Korea is hij in een euforische stemming. Na miskenning bejubeld! Ik kan me voorstellen dat hij denkt dat het na het kraken van de harde Noord-Koreaanse noot ook mogelijk moet zijn Netanjahoe en Abbas naar zijn hand te zetten. Een moeilijke opgave. Dat wel… maar ja, met Trump kun je het niet weten.
Zal de Palestijnse president Mahmoed Abbas voor een vredesplan van Trump het hoofd buigen? Hij heeft bij hoog en laag al laten weten dat hij geen Amerikaanse bemiddelaars wil zien en horen. Hoe lang kan hij dat volhouden als het Amerikaanse vredesplan ook plaats inruimt voor rechtmatige Palestijnse eisen? En Netanjahoe dan, de grote vriend van Trump, zal hij deze onvoorspelbare Amerikaanse president durven laten afgaan? Die eer laat hij graag over aan Abbas. Maar als Abbas ‘hapt’, omdat dit misschien de laatste kans is op uitzicht op een kleine Palestijnse staat, dan zal Netanjahoe bij zichzelf en het Israëlische volk te rade moeten gaan.
Het kat-en-muisspel voltrekt zich nu nog achter de schermen, met af en toe een vingerwijzing naar een Amerikaans vredesplan. Wie weet? Ik hoop dat het Amerikaanse vredesplan ook oog en oor heeft voor het Palestijnse drama in de Gazastrook.
Ik ben benieuwd.
