Het is weer het oude liedje in het Midden-Oosten. Als het Westen onder leiding van de VS optreedt tegen een Arabische dictator, krijgt Israël de volle Arabische laag. Eerst verbaal, zoals nu, maar in 1991 bleef het niet bij dreigementen. Toen regende het Iraakse Scudraketten op Tel Aviv. Iran, Hezbollah en Syrië hebben gedreigd Israël te zullen aanvallen als het Westen het waagt de Syrische dictator af te straffen voor zijn gifgasaanvallen. Ik geef de belegerde Syrische president Bashir-al-Assad de welgemeende raad zich niet aan Israël te vergrijpen. Syrië beschikt over raketten die vrijwel de gehele oppervlakte van Israël bestrijken. Het inzetten van dat wapen zal een vernietigend Israëlisch antwoord uitlokken. Want in de lucht is Israël oppermachtig en ook in Israëls arsenalen zijn raketten die Syrië in het hart kunnen treffen. Toch is het verstandig dat veel Israëli’s gasmaskers ophalen uit de depots want de Syrische kat in het nauw kan rare sprongen maken.
Het kan zijn dat bij het verschijnen van deze Crescas-nieuwsbrief de Amerikaanse raketstrafexpeditie tegen Syrië in volle gang is en het Midden-Oosten aan de logica van de machtsverhoudingen ontsnapt. Dat er dingen gebeuren die groter en ernstiger zijn dan in Washington en elders is uitgedokterd.
Ik begrijp heel goed dat kleine landen, zoals Nederland, er op staan dat militair optreden tegen welk land ook door de Veiligheidsraad van de VN wordt gesanctioneerd. Het is hun bescherming tegen agressie. Onze minister van buitenlandse zaken Timmermans heeft om die reden verzet aangetekend tegen Amerikaanse militaire actie tegen gifgas-Assad van Syrië. Ik denk niet dat de Amerikanen hem erg serieus nemen. Timmermans moet toch weten dat Rusland en China in de Veiligheidsraad iedere militaire afstraffing van hun gifgasbondgenoot steunen. Voor hem is de internationale rechtsorde het hoogste goed. Maar soms, zoals in dit geval, moet de rechtsorde wijken voor de realiteit. Zeker als de grote westerse mogendheden, de VS voorop, macht boven internationaal recht laten prevaleren om een brute mensenrechtenschender de les te leren.
Laten we eens kijken wat dat voor Israël betekent. Ha, daar heeft Timmermans beet. Met verheven ambitie laat hij het internationale recht als een waakhond op de Joodse staat los. Terwijl Israël en de Palestijnen in een moeilijk klimaat, mede als gevolg van Israëlische provocaties, over vrede spreken, zet hij de internationale gemeenschap op tegen Israël. Timmermans timmert hard aan de weg om Israël te isoleren, te dwingen naar zijn hoge idealistische waarden te laten dansen. Een voorbeeld van de afgelopen dagen? De Nederlandse regering heeft het ingenieursbureau Royal Haskoning/DHV met harde hand geadviseerd waterzuiveringswerkzaamheden in Jeruzalem te stoppen. Het argument? Die werkzaamheden vinden plaats in het oostelijke door Israël genationaliseerde stadsdeel van Jeruzalem. Dat is volgens Nederland in strijd met het internationale recht. Ik weet niet of het Nederlandse bedrijf zich bij dit advies zal neerleggen. Wat ik wel weet/vermoed is dat Timmermans er achter zit, misschien aangemoedigd door Een Ander Joods Geluid. Wie weet? Nogmaals: ik ben geen liefhebber van de Israëlische Palestijnse politiek. Maar ik keer me wel tegen iedere vorm van boycot van de Joodse staat. Israël en de Palestijnen moeten in vrijheid, zonder druk van buiten af, zonder Europese en Nederlandse inmenging, hun geschil oplossen. Ik weet wel dat Israël ten opzichte van de Palestijnen de sterkste partij is. Maar druk op Israël, zeker van in Joods bloed rood gekleurde Europese aarde, werkt negatief op Israëlische bereidheid om soepelheid te betrachten. Daarom, meneer minister Timmermans zet eens een keer het internationale recht af tegen de machtssituatie in het Midden-Oosten. Misschien herinnert u zich dat de Palestijnen en Arabieren in 1949 het VN-delingsplan voor Palestina in een Joodse en Palestijnse staat verwierpen en in plaats daarvan Israël aanvielen. Dat is de internationaal gerechtvaardigde basis van het bestaan van Israël. Israël won en Palestina verdween toen van de kaart. Ik weet natuurlijk niet, meneer Timmermans, of dit stukje u bereikt. Mag ik u toch laten weten dat ik als oud-correspondent van de NRC in Israël gedurende bijna 40 jaar, voor de stichting van een Palestijnse staat naast Israël ben en me consequent heb afgezet tegen de nederzettingenpolitiek. Ik weet dat u een vriend van Israël bent. Toch raad ik u aan de anti-Europese gevoelens in Israël niet aan te wakkeren met uw boycot-theorie want anders luistert niemand in Jeruzalem meer naar u. Dat zou u toch niet willen?
