Als u deze, in Ramat Hasharon geschreven column leest, weet u hoogstwaarschijnlijk of Benjamin Netanjahoe premier is gebleven of plaats heeft moeten maken voor Benny Gantz, de leider van de nieuwe partij Blauw-Wit.
Voor mij is het – één dag voor de op 17 september gehouden verkiezingen – koffiedik kijken.
Reeksen opiniepeilingen gaven een gelijk spel aan tussen Netanjahoe en Gantz, tussen rechts en links, met Avigdor Lieberman van de Russische Jisrael Béténoe partij als arbiter. Als het afgelopen dinsdag zó heeft uitgepakt en Lieberman woord heeft gehouden nooit meer met Netanjahoe in zee te gaan, durf ik te voorspellen dat Gantz de opvolger van Netanjahoe wordt. Als Netanjahoe in de Knesset een coalitie zou kunnen vormen van minstens 61 stemmen van de 120 met alle andere nationalistische en religieuze partijen, is de continuïteit van zijn leiderschap verzekerd en ontsnapt hij misschien aan rechtsvervolging wegens enkele corruptieschandalen die hem boven het hoofd hangen.
De verkiezingsstrijd is als een splijtzwam de Israëlische samenleving binnengedrongen en heeft de democratische waarden zwaar beschadigd. Nationalisten (annexatie) tegen pacifisten (met betrekking tot de Palestijnse kwestie) vrijdenkers tegen vromen, Joden tegen Arabieren.
De stem van 1.2 miljoen Israëlische Arabieren zou beslissend kunnen zijn voor de vorming van een linkse regering onder Benny Gantz. Ayman Odeh, de leider van een front van vier Arabische partijen heeft verklaard bereid te zijn zitting te nemen in een zionistische regering ter wille van vrede met de Palestijnen. Netanjahoe en zijn volgelingen hebben Gantz in de rol van landverrader proberen te plaatsen wegens zijn bereidheid de steun van deze Arabische partij niet bij voorbaat uit te sluiten. Indien dinsdag is gebleken dat de opkomst van de Arabieren hoger was dan zeventig procent, betekent dat dat Odeh een zwaargewicht wordt in de Israëlische politiek, met vijftien zetels van de 120 in de Knesset. Voor Netanjahoe een nachtmerrie!
Op indrukwekkende wijze heeft Netanjahoe zijn rol als internationaal gewaardeerd staatsman gespeeld.
Aan de Amerikaanse president Donald Trump ontfutselde hij tot grote vreugde van de religieuze nationalisten de belofte de Jordaanvallei te mogen annexeren en in de toekomst – zoals hij zijn aanhang beloofde – de hele westelijke oever van de Jordaan, Judea en Samaria, onder Israëlische soevereiniteit te zullen brengen. Hij liet zich enkele dagen voor 17 september door Vladimir Poetin ontvangen en bracht ook een ijlbezoek aan de met de EU-problematiek worstelende Boris Johnson.
Bij het schrijven van deze zinnen weet ik niet of dit voor hem genoeg zal blijken te zijn om deze verkiezingsstrijd te overleven. Mijn politieke gevoel zegt me dat hij met smaadcampagnes en bangmakerij, in het geval dat hij het veld zou moeten ruimen, zijn aanhangers klaar heeft gestoomd om hem de reddingsboei toe te gooien in het kolkende water van de Israëlische politiek.
Netanjahoe heeft zich ontpopt als het alter-ego van Trump, zijn grote en kennelijk ook echte vriend in het Witte Huis, ten koste van de Israëlische democratische waarden.
