Op de verontrustende rechtse afbuiging van de Israëlische politiek kom ik in de staart van deze, in Ramat Hasharon geschreven, column terug. Eerst even de mensen. Ik ontmoette een vrouw in Tel Aviv wier moeder op tweejarige leeftijd uit Saloniki naar Israël kwam, waar zij in dit zonnige land het levenslicht zag. De nazi’s hebben, zoals elders in Europa, de sporen van de grote en bloeiende Joodse gemeenschap in die stad uitgewist. Nu wil Dalia toch op het spoor komen van haar verdwenen familie in Griekenland. Maar hoe? Via internet vond ze een tijdelijk onderkomen in Saloniki. Het wonder van het geluk was op haar hand. Haar gastvrouw bleek een advocaat te zijn die zich bezig hield met het traceren van de sporen van in Saloniki vermoorde Joden. En zo kwam zij in de kelder onder de grote synagoge in deze stad. De advocate wees haar op een houten kistje. Dalia opende het kistje met ingehouden adem. Uit het kistje stegen de namen en andere gegevens van haar familie op. Een wonder in Saloniki.
Taxichauffeurs zijn voor journalisten vaak waardevolle graadmeters van de situatie in een land, omdat ze een doorsnee van de bevolking in hun auto's krijgen. Mijn taxichauffeur bleek een dezer dagen een verwoed liefhebber te zijn van goede Nederlandse popmuziek. Hij kende alle namen van bekende artiesten, zoals Frans Bauer, Carola Smit en The Cats uit Volendam, en de wereldberoemde violist André Rieu uit Maastricht. Zijn vrouw kende zelfs de namen van de kinderen van deze artiesten. Hoe gek kan het zijn? Vanwaar deze hobby? In zijn geboorteland Roemenië had hij een grammofoon waarop hij platen met Nederlandse liedjes draaide. Tot in den treure. Vandaar zijn liefde voor het Nederlandse lied in een taxi in Tel Aviv.
Terwijl ik dit schrijf is premier Benjamin Netanjahoe bezig zijn ministers en onderministers te benoemen. Voordat hij aan de verdeelsleutel begon liet hij de Knesset in derde lezing een wetsvoorstel aannemen waardoor het aantal ministers van 18 naar 20 kan worden vergroot en hij een onbeperkt aantal onderministers kan benoemen. Voor de oude wet toonde Netanjahoe geen respect. Onwettig is het niet wat Netanjahoe deed. Maar zijn wetsvoorstel dat met 61 tegen 59 stemmen met de hakken over de sloot kwam, riekt wel naar anti-constitutioneel gedrag, hoewel Israël geen geschreven constitutie heeft. Waarom doet Netajahoe dit? Waarom laat hij zich op de vingers tikken door president Reuben Rivlin, de waakhond van de democratie? Wegens de buitengewoon magere basis van zijn regering - slechts een meerderheid van één stem - heeft Netanjahoe, om het zo maar uit te drukken, 'klanten' nodig. Baantjes verdelen voor de macht. Er zijn veel meer scheve dingen in de opzet van deze nationalistisch-religieuze regering waarover ik zou kunnen berichten. Bijvoorbeeld over het kopen van partijen met gelden uit de staatskas. Politieke corruptie dus.
Nog twee dingen: in het regeringsprogramma is geen sprake meer van een Palestijnse staat naast Israël zoals Netanjahoe zelf een paar jaar geleden nog bepleitte, maar waar hij nu op is teruggekomen. En waarom hangt hij aan de macht? Ik heb het vermoeden dat hij er alles voor over heeft om aan de macht in Jeruzalem te blijven om Iran, vanwege de nucleaire optie van dat land, te confronteren met militaire middelen, samen met Saoedie-Arabië, de grote en rijke Arabische vijand van Iran. Wat de Amerikaanse president Obama daarvan denkt? De tijd zal het leren maar Netanjahoe's anti-Iraanse obsessie verklaart naar mijn oordeel veel van de manier waarop hij zijn wankele regeringscoalitie heeft geformuleerd.
