Israëls premier Benjamin Netanjahoe is niet mijn favoriet. Zijn anti-Palestijnse politiek staat een eervol vergelijk met de Palestijnen in de weg.
Bleef het daar maar bij. Om die politiek te kunnen voortzetten ondermijnt Netanjahoe, gesteund door de nationalistische meerderheid in de Knesset, de Israëlische democratie. Het lijkt wel of we in Jeruzalem te maken hebben met een kopie van de Amerikaanse president Donald Trump. Ook Netanjahoe heeft kritiek op de rechtsgang en de politie. Ook Netanjahoe ligt wegens vermeende corruptie onder vuur.
Ik kan me wel voorstellen hoe hij denkt en hoe hij zich voelt: IK Netanjahoe ben de enige leider in het Joodse land die garant kan staan voor Israëls veiligheid en het behoud van Judea en Samaria. Een opdracht die zijn briljante vader Benzion Netanjahoe (schrijver van een imposant boek over de Inquisitie) er bij hem heeft ingepompt. In de beoordeling van het doen en laten van Benjamin is het van belang erbij stil te staan dat zijn vader het in de conclusie van zijn boek heeft over eeuwig durend gevaar voor Joden. De Inquisitie is volgens de vader slechts een fase in het eeuwige lot van de Joden. Voor hem was de nazi-moord op ons volk, historisch bezien, geen verrassing.
Zijn zoon is zozeer doordrongen van deze ‘waarheid’ dat hij gedreven door een soort Messiaanse drift ten koste van heel veel aan de macht wil blijven.
Ondanks mijn kritiek op zijn doen en laten heb ik wel respect voor zijn tomeloze energie om Israël te ‘redden’ volgens zijn zionistische geloofsbelijdenis.
Hij is nu bijna tien jaar aan de macht. In die tijd heeft hij zijn machtspositie dermate versterkt dat het lijkt alsof er geen enkele politicus is die hem zou kunnen uitdagen, laat staan opvolgen. Het is een bizarre situatie. Israël is gewend aan een democratisch dictator.
Een politieke vechtersbaas voor zijn land ook – of juist – in de internationale arena. Ik vond het een staaltje van politieke moed (maar wel dom) om het in het hol van de leeuw, het Amerikaanse Congres, op te nemen tegen de Amerikaanse president Barack Obama wegens diens geïnitieerde atoomdeal met Iran.
Netanjahoe heeft de opvolger van Obama in het Witte Huis, Donald Trump, er ook van overtuigd dat die deal op de schop moet. Zo niet, dan heeft Iran in een termijn van tien jaar een atoomwapen. Als de internationale gemeenschap het Iraanse atoomgevaar niet kan keren, zal Israël dat volgens Netanjahoe op eigen kracht doen. Grootspraak? Nee, het is een innerlijke overtuiging dat het moet, om Israël veilig te stellen.
Netanjahoe heeft zich in de internationale arena ontwikkeld tot een staatsman voor wie de deuren van alle wereldleiders opengaan. Hij is dikke maatjes met de president van India, heeft een welkom oor bij Poetin, en is van harte welkom op het hoogste niveau in Beijing. Ook in soennitisch-Arabische landen wordt hij gewaardeerd en zelfs gezien als een strategische aanwinst tegen Iran. In de Europese Unie ligt hij wat moeilijker, maar in Berlijn en in wat mindere mate in Den Haag wordt hij gezien als een verantwoordelijk leider.
Nooit eerder heeft een Israëlische leider zo’n wijd vertakt internationaal netwerk van relaties opgebouwd. Je kunt hem verguizen, maar hem kan niet worden ontzegd dat hij voor Israël een internationaal veiligheidsbaken is.
Ik laat even buiten beschouwing de corruptieschandalen waarin hij is verwikkeld en waar hij zich waarschijnlijk uit los zal weten te maken. Ook het vreemde gedrag van zijn vrouw Sarah doet er in wezen niet toe.
Wat telt, is dat aan het roer van Israël een bezeten leider staat die weet wat hij wil en de die gevaren waaraan zijn land nu en in de toekomst blootstaat, onderkent.
Zou zijn opvolger – want Netanjahoe is ook maar een mens – van links of rechts dat niet inzien?
