De nieuwbakken premier Naftali Bennett laat zien en horen dat hij niet voor de ex-premier Benjamin Netanjahoe wil onderdoen als het gaat om Israëls veiligheid. In de eerste dagen van zijn leiderschap heeft Israël tweemaal doelen in Gaza laten aanvallen door de luchtmacht, in reactie op de brandballonnen die uit Gaza kwamen binnenwaaien en voor de zoveelste maal flinke branden veroorzaakten. Hamas moet er dus rekening mee houden dat aan het hoofd van de nieuwe regering geen doetje staat, maar een premier die óók hard zal terugslaan.
En zo heeft de nieuw gekozen Iraanse president Ebrahim Raisi van Bennett kunnen vernemen dat Israël niet zal dulden dat Iran een nucleaire mogendheid wordt. Voor hem is deze Iraniër niet alleen een terrorist maar ook een man met bloed aan zijn handen, omdat hij indertijd – ook volgens Amerikaanse bronnen – betrokken was bij de moord op duizenden landgenoten. Dus is hij niet alleen onbetrouwbaar, maar volgens Bennett ook duivels gevaarlijk – mocht hij ooit op de atoomkop kunnen drukken.
Ongetwijfeld heeft Bennett met deze ferme taal lawines van kritiek vanuit de rechtse oppositie gekeerd. De verbitterde Netanjahoe beweerde bij zijn afscheid immers dat Bennett níet en hij wél in kan staan voor Israëls veiligheid.
Dat is wat we horen en lezen.
Achter de schermen doen zich ontwikkelingen voor die Israëls strategische positie in het Midden-Oosten in een nieuw daglicht stellen. Plotseling wordt het duidelijk dat de ambitie van president Joe Biden om het nucleaire akkoord met Iran te vernieuwen de dekmantel is voor het terugtrekken van Amerikaanse troepen uit het Midden-Oosten met achterlating van hoogwaardige raketsystemen in enkele Arabische landen. Het vertrek van de Amerikanen uit Saoedi-Arabië, Koeweit, Bahrein en Qatar is al in volle gang.
Het laten schieten van het Midden-Oosten als een Amerikaans strategisch belang vloeit voort uit de nadruk die Biden legt op het confronteren van China. Het is een breuk met een lange historische Amerikaanse betrokkenheid (oliebelangen) in dit deel van de wereld waar Israël aan moet wennen.
Wat zijn de gevolgen van deze ommezwaai van de Amerikaanse politiek voor Israël?
President Biden veronderstelt dat Israël een deel van de veiligheidstaak kan overnemen van de Verenigde Staten, anders gezegd, met wapenleveranties en meer garant staan voor de stabiliteit van de Arabische landen waar Amerikaanse troepen waren gelegerd. De meeste Arabische soennitische landen hebben openlijke en geheime militaire relaties met Israël.
Het is de Amerikaanse waardering van Israëls militaire macht – een mini-grote mogendheid in het Midden-Oosten.
Misschien ook daarom houdt president Biden vast aan het idee dat de Palestijnse kwestie moet worden opgelost in de vorm van een twee-statenoplossing, dat wil zeggen Palestina naast Israël. Vanuit Amerikaans standpunt is dat een voorwaarde voor stabiliteit in het Midden-Oosten die het vertrek van Amerikaanse troepen rechtvaardigt.
Samengevat ziet de nieuwe Amerikaanse politiek in het Midden-Oosten er zo uit: een nucleair akkoord met Iran, Amerikaanse troepen naar Azië, stichting van een Palestijnse staat.
Zou dit besproken zijn tijdens de top tussen Biden en Poetin in Genève? Zeker is dat ze in ieder geval van gedachten hebben gewisseld over de moeizaam verlopende onderhandelingen in Wenen met Iran over hernieuwing van het nucleaire akkoord dat door Donald Trump werd opgezegd. President Biden wil dat er ook een overeenkomst aan wordt gekoppeld over het aan banden leggen van het ballistische Iraanse raketprogramma. Wel wat veel voor Iran om te slikken nu het land een nieuwe president heeft, een met bloed aan de handen.
