Het is volstrekt normaal dat de slachtingen die uit naam van ISIS op Europese bodem worden aangericht, heftige tegenreacties uitlokken. De moorddadig aanslag in het hart van Barcelona heeft opperrabbijn Meir Ben-Hen zodanig geschokt dat hij de Spaanse Joden heeft opgeroepen te vertrekken en als het kan appartementen in Israël te kopen. Waar grote islamitische gemeenschappen zijn, bloeien radicale elementen en dat is volgens hem een proces dat uiteindelijk heel Europa zal treffen. “Zij, de moslims worden sterker. Europa is verloren.”
Het is een opvatting die door vooraanstaande Franse sociologen wordt gedeeld. Zij hebben berekend dat de bevolkingsgroei van de islam op Europe bodem, aangevuld met stromen immigranten, legaal of niet, het karakter van Europa definitief zal veranderen.
Maar waarom Franse sociologen aanhalen? Dichter bij huis laat Ephimenco, de eigenzinnige columnist van Trouw, een zelfde waarschuwing horen. Ik citeer: “Zolang salafistische moskeeën, boekhandels, gebeds- en ontmoetingsruimten, niet worden gesloten, zolang zogenaamde haatimams niet worden uitgewezen of voor de rechter verschijnen en zolang salafistische visuele attributen als boerka en nikab op straat niet worden verboden, zal de ziekte zich blijven verspreiden. En uiteindelijk zal ook de bron van het kwaad, Saoedi-Arabië en Qatar moeten worden drooggelegd.”
Makkelijk geschreven. Maar hoe dan we dat?
De columnist van Trouw verwoordt wat velen voelen en delen: angst voor de islam. Die angst wordt met bommen en bloed gevoed door een radicale islamitische minderheid die uit is op de omverwerping van de Europese orde.
Het is de grootste test waarvoor de liberale democratie komt te staan, eigenlijk al staat. Is zij weerbaar genoeg om het gevaar te keren? Of wordt Europa op de golven van terreur en angst weer in de armen van rechtse dictaturen geworpen?
Iets anders. Op mijn column in de vorige Crescas-nieuwsbrief heb ik nogal wat positieve reacties gekregen. Ik twijfelde of ik nog wel door moest gaan voortdurend zo kritisch over Israël te schrijven. Gewoon doen, we hebben je nodig, concludeerde ik uit reacties uit Israël en Nederland met ook wel een kritisch geluid erbij.
Nou dat gaat-ie dan.
Een paar woorden van verontwaardiging. Niet politiek. Of toch wel? Het gaat over het aantal bouwvakkers dat in het Joodse land van de stellingen valt. Dood. Donderdag jongstleden. Drie binnen vijf uur! Sedert begin dit jaar zijn twintig bouwvakkers dood gevallen, twaalf Arabieren, vijf buitenlanders en drie Joodse Israëli’s.
Het verbaast me niets. Er is onvoldoende toezicht op de bouw, op de constructies van de bouwstellingen. Slordigheid en improvisatie zijn typisch Israëlische (pioniers?)trekken. Dat zie je gewoon op straat, aan de kwaliteit en het onderhoud van het materieel. Als je de Nederlandse vrachtwagens ziet rijden en je haalt de Israëlische vrachtwagens op je netvlies dan begrijp je hoe het in Israël werkt.
