Natuurlijk gun ik Sifan Hassan de twee gouden medailles die ze op de 10.000 en 1500 meter op de wereldkampioenschappen in Doebai meer dan verdiend heeft gewonnen.
Door sportjournalisten op radio en tv werden haar indrukwekkende prestaties als een groot Nederlands sportsucces gevierd. Zeker toen ze trots met de Nederlandse vlag om haar schouders een ererondje in het fraaie luchtgekoelde stadion in Dohah liep.
Wat Nederlands, dacht ik. Achter de schermen is grote druk op de Nederlandse staat uitgeoefend om deze Ethiopisch atlete kort voor het WK het Nederlands staatsburgerschap te verlenen. De belanghebbende zagen de gouden plakken al om de nek van Sifan Hassan en Nederland hangen.
Ook de spelen in Dohah gaven een kijkje in de internationalisering van de sport. Een vlaggenspraakverwarring. Sporters worden tegen betaling of andere begunstigingen overgehaald van nationaliteit te wisselen om, en dat is het verwarrende, voor hun nieuwe vaderland op sportevenementen te schitteren.
Ik vraag me af of Nederlanders zich echt met het succes van Sifan Hassan uit naam van Nederland konden identificeren. Of was het toch een beetje vreemd? Ze was toch maar een paar weken Nederlandse. Na de Spelen vloog ze niet voor een warm onthaal naar Amsterdam maar naar Addis Abeba.
Ik heb absoluut geen kritiek op haar en evenmin op de lobbyisten die hebben geijverd haar met spoed Nederlandse te maken.
Ik sta stil bij het verschijnsel dat in de sportwereld en daar niet alleen nationaliteit verhandelbaar is voor succes of andere doeleinden. Is dat een pril begin van de afbraak van het nationalisme? Of is in de sport het tegendeel waar en wordt in paspoorten gehandeld om nationale trots te creëren?
Zoals zo vaak gelden volgens mij voor Israël andere regels, omdat we te maken hebben met een over de aardbol verspreid Joods volk en het bestaan van de staat Israël.
Een Joodse immigrant uit welk land dan ook is volgens de wet op de terugkeer automatisch Israëli als hij of zij dat tenminste wenst. Als een geïmmigreerde sportimmigrant in Israël voor Israël uitkomt op internationale spelen is dat een natuurlijke overgang van de diaspora.
Sifan Hassan zou, hoe verdienstelijk ook, omdat ze niet Joods is nooit voor Israël kunnen uitkomen. De wet op de terugkeer sluit die optie uit.
Ik sta open voor kritiek op deze interpretatie van een stuk moderne geschiedenis, namelijk de internationalisering van de sport en de bijzondere positie van Israël in dit fenomeen.
