Terreur en hoop op vrede gaan in Israël hand in hand. Hoe bizar. Nauwelijks was ik na een onderbreking van ruim twee jaar weer in Israël geland of ik werd opgeschrokken door twee terroristische aanslagen: Beersjeva en Chadera. En terwijl Israël in de rouw ging om negen doden kwamen ministers uit enkele Arabische landen, vergezeld door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken voor een hoopvolle top in Sde Boker, in de Negev-woestijn, waar David Ben-Goerion rust vond.
De Russische agressie in Oekraïne, de terreur in Israël en de warme Arabisch-Israëlische top in de Negev kunnen niet los worden gezien van een snel veranderende wereld. Daar stonden ze dan met gekruiste armen de Amerikaan, de Egyptenaar, de sjeik uit Bahrein, de Marokkaan en de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken.
Nooit eerder kwam een minister uit Rabat op last van koning Mohammed de zesde zo vrolijk en openlijk naar Israël. Een ware doorbraak in de betrekkingen tussen Israël en Marokko.
Wat deden ze daar? Ze smeedden een papieren coalitie tegen Iran, de gevaarlijke onruststoker in het Midden-Oosten die tot ergernis van Israël en de soennitisch-Arabische landen misschien spoedig een nieuw nucleair akkoord met de Verenigde Staten sluit. Het is de vurige wens van president Joe Biden het akkoord dat zijn voorganger Trump in het Witte Huis in de prullenmand gooide nieuw leven in te blazen. Het heeft iets weg van persoonlijke wraak. Wraak ten koste van Israëls veiligheid? Joe Biden speelt met zijn wens Trump te overtroeven naar mijn mening hoog spel wat betreft zijn mogelijke herverkiezing of die van een andere gecompromitteerde Democraat!
Als de handtekeningen na uitputtende onderhandelingen zijn gezet, stromen miljarden door de VS bevroren financiële tegoeden naar de Iraanse staatskas. En gaat de Iraanse nucleaire ambitie voorlopig op slot.
Maar voor hoe lang? Zijn de ayatollahs te vertrouwen?
Voor Israël en de omgeving in het Midden-Oosten een ware uitdaging.
Diplomatieke routine was de Arabische ministers in de Negev niet vreemd. Een voor een prezen ze de Israëlische gastvrijheid en speelden een oud deuntje: Palestina moet verrijzen naast Israël. Hoe vaak hebben we dat niet al gehoord? Palestijnse leiders in Ramallah ergeren zich aan dit lieve broederlijke verraad. Ze waren niet uitgenodigd om in de Negev mee te praten over hun toekomst. Als paria’s moeten ze toezien hoe Israël integreert in een deel van de Arabische wereld. Hoe lang kan die onnatuurlijke situatie duren?
Maar dit keer had die oproep in de woestijn toch iets grimmigs. Hoe kan je Israël ervan overtuigen bezet gebied op te geven als een zeer gevaarlijke vorm van Palestijnse terreur de kop op steekt?
Alsof het Kalifaat niet van de aardbodem is geveegd, zijn er ook in de Israëlische samenleving Palestijnen die de aspiratie van een nieuw kalifaat in hun bloed hebben. De aanslagen in Chadera en Beersjeva werden uitgevoerd door Israëlische burgers, Israëlische Arabieren die de leer van het Kalifaat aanhangen en bereid zijn er voor de strijden en te sterven.
Dat ISIS ‘leeft’ onder jonge Arabieren in Israël is een grote uitdaging voor de Israëlische veiligheidsdiensten en voor het samenleven van Joden en Arabieren in Israël.
Het Israëlische Arabische leiderschap heeft de aanslagen scherp veroordeeld. Ook Arabische leiders die begrijpen dat samenleven een gemeenschappelijk belang is, beseffen dat dergelijke aanslagen vreten aan de basis van de co-existentie.
Israël is een prachtig, uiterst dynamische land met kilo’s problemen op zijn bord. Ik hoorde een Israëli zeggen: “Wat een rot land toch, maar er is geen beter land dan Israël op de aardbol.”
Het is typisch Israëlische gespletenheid in een land van een volk dat nooit rust en vrede heeft gekend. Vrede zoals Nederland bijvoorbeeld.
