De datum is vastgesteld. Op 15 februari zal premier Benjamin Netanjahoe worden ontvangen door president Donald Trump op het Witte Huis als één van Amerika’s trouwste bondgenoten. Krijgt Netanjahoe van Trump vrij spel om het idee van een Palestijnse staat naast Israël de das om te doen? En zal Trump Netanjahoe in het oor fluisteren dat hij geen traan zal laten als de machtige Israëlische luchtmacht met Amerikaanse dieptebommen de nucleaire installaties in Iran aanvalt? Het zijn vragen die door de verkiezing van Donald Trump een apocalyptische actualiteit hebben gekregen. Ik houd mijn hart vast. Als Trump zich bovendien aan zijn belofte houdt om de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen om Netanjahoe te plezieren, heeft niet hij maar Israël een probleem. Er zijn aanwijzingen dat raadgevers van Trump de gevaren van het verplaatsen van de ambassade wel inzien. Ze bekommeren zich niet om Israël maar om het ondermijnend effect van een dergelijke maatregel op regiems in Arabische landen als Egypte en Jordanië, die te boek staan als Amerikaanse bondgenoten. Opstootjes in Caïro en Amman kunnen uit de hand lopen en deze regiems in gevaar brengen. Jeruzalem met zijn twee grote moskeeën - de Rotskoepel en al-Aksa- is de islamitische achilleshiel van de anti-Israëlische emoties in de Arabische wereld.
Trump heeft in de eerste tien dagen van zijn presidentschap bewezen dat hij zich ongeacht de gevolgen aan zijn verkiezingsbeloften houdt. Het verplaatsen van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem is er één van. Als Netanjahoe zich niet volledig door zijn nationalistische instincten laat verblinden, zou hij er verstandig aan doen Trump ervan te weerhouden hem deze hete appel in de schoot te werpen. Ik vrees echter dat Netanjahoe deze optie in de wind slaat. Voor deze Israëlische premier is verplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem, Israëls eeuwige hoofdstad, de hoofdprijs van zijn anti-Palestijnse politiek. En als dan bovendien de machteloze Palestijnse president Mahmoed Abbas besluit de in het akkoord van Oslo vastgelegde erkenning van Israël op te zeggen als Trump zijn verkiezingsbelofte inlost, zal Netanjahoe er geen traan om laten. Dat is voor hem ongetwijfeld een stimulans om de annexatiepolitiek van Judea en Samaria via een nog actievere nederzettingenpolitiek te realiseren. De plannen liggen klaar. Er ligt zelfs al een wetsontwerp bij de Knesset om privé Palestijns land in de nabijheid van nederzettingen te annexeren. De inlijving van de grote stad Ma’alé Adoemiem, niet ver van Jeruzalem op de westelijke oever van de Jordaan, staat ook hoog op de agenda van de rechtse regeringscoalitie. Onder het motto het ‘leven in Judea en Samaria te normaliseren’ kondigde Israël afgelopen donderdag aan er drieduizend woningen te zullen bouwen ter genoegdoening van de kolonisten voor de ontruiming van een illegale nederzetting door het leger op last van het Hooggerechtshof. Met Trump op de stoel van Obama in het Witte Huis komt de ‘sluipende annexatie’ in een hogere versnelling!
Het hangt af van het resultaat van de besprekingen die Netanjahoe met Trump zal voeren of de droom van ‘Groot-Israël’ werkelijkheid gaat worden. In zijn ijver Trump te behagen, lokte Netanjahoe een incident met Mexico uit door de Amerikaan te complimenteren met het bouwen van een veiligheidsmuur tussen de Verenigde Staten en Mexico.
Ik las in Haaretz deze week dat wegens het wapenarsenaal (raketten van korte en langere afstand) van Hezbollah honderdduizend Israëli’s in levensgevaar komen indien het tot vijandelijkheden komt tussen deze in de strijd in Syrië geharde sji’itische militie en Israël. Ik weet niet waarom deze waarschuwing nú op het volk in Zion werd losgelaten. Misschien heeft het iets te maken met een mogelijk Israëlisch-Amerikaanse actie tegen atoomaspiraties van Iran. Hezbollah is vanuit Teheran gezien een veiligheidsgarantie tegen een dergelijk avontuur. De ayatollahs horen dat Netanjahoe en Trump dezelfde toon aanslaan: Iran mag geen atoombommogendheid worden, het door president Obama met Teheran gesloten akkoord over de bevriezing van het Iraanse atoomprogramma voor een periode van tien jaar ten spijt.
Dat Trump impulsief te werk gaat, bewees hij met het per decreet sluiten van de Amerikaanse grenzen voor moslims uit een zevental landen in het Midden-Oosten voor uiteenlopende periodes. Vluchtelingen uit Syrië komen er nooit meer in en dat uit naam van “homeland security”. De anti-islamitische teneur van dit presidentiele besluit lokte wereldwijde kritiek uit, ook en juist van Joodse zijde in de VS.
Amerikaanse Joden herinnerden er aan dat de Verenigde Staten voor en zelfs na 1940 de grenzen sloten voor Joden die vluchtten voor het Nazi-regiem en bij gedwongen terugkeer naar Europa in de val van Auschwitz liepen.
