De Nederlandse verkiezingscampagne werd gekenmerkt door een blinde vlek voor de grote buitenwereld. Niets gezien of gehoord over de EU, China, Rusland of de VS. Wel aandacht voor vluchtelingen uit het Midden-Oosten, die aan de poorten van Nederland kloppen of er al zijn.
Daarentegen sprong Israël er ditmaal opvallend positief uit. In de debatten tussen de kemphanen werd Israël regelmatig hemelhoog geprezen voor zijn bestrijding van corona! Niet alleen in de debatten maar ook in het radio- en tv-nieuws. Vrienden vroegen me vaak: hoe kan dat, leg eens uit. Mijn Israëlische zoon Dan wist het wel.
“David Ben-Goerion heeft in het begin van de stichting van de staat Israël, in 1948, vanuit een socialistisch principe gezorgd voor een algemene gezondheidsverzekering: koepat choliem.” Gezondheid moest een pijler zijn van de staat in opbouw.
Toen Sigrid Kaag door D66 als partijleider werd gekozen, kwam de gedachte bij mij op dat zij niet zou zwijgen over het Israëlisch-Palestijns conflict. Ik weet dat ze pal staat voor een twee-staten-oplossing, Palestina naast Israël. Door langdurig verblijf in het Midden-Oosten kent ze deze problematiek heel goed. Ik neem aan dat haar Palestijnse echtgenoot haar de pijn van de Palestijnen onder de Israëlische bezetting heeft laten voelen. Sigrid Kaag zweeg in alle talen over het conflict. Geen journalist heeft het kennelijk aangedurfd haar oordeel te vragen, zo van: wat is volgens u de oplossing voor dit conflict. Kan Nederland een bemiddelende rol spelen?
Wel liet Kaag zich een keer ’s avonds laat ontvallen dat ze Palestijnse kinderen heeft, zonder er dit keer bij te vertellen dat die het met een Palestijnse achternaam niet makkelijk hebben in Nederland en zich daarom van haar achternaam Kaag bedienen.
Terwijl u dit leest is de verkiezingsuitslag al bekend, maar dat betekent niet de u vrijaf heeft. Want ik vermoed dat de Joodse lezers van Crescas met grote belangstelling, met emotie misschien ook, de Israëlische verkiezingscampagne volgen.
Ik werd echt volledig verrast dat een derde van de 1.2 miljoen Israëlische Arabieren graag Benjamin Netanjahoe als premier willen houden!
Hoe heeft Netanjahoe, die bekend staat als Arabierenhater, dit voor elkaar gekregen?
Daar zijn drie redenen voor. Hij heeft de Israëlisch-Arabische gemeenschap overstelpt met beloften. Meer politie in de Arabische steden en dorpen om de oprukkende criminaliteit te bestrijden, meer ondersteuning van de high-tech in de Arabische sector en meer geld, nog meer, voor het onderwijs. Netanjahoe liet het niet bij woorden. Hij heeft campagne gevoerd in Arabische steden. Nooit eerder vertoond. Ali Salam, de burgemeester van Nazareth prees Netanjahoe tijdens een bezoek aan zijn stad: “We hebben het nog nooit zo goed gehad als nu. Er is geen (andere) leider in Israël die Joden en Arabieren kan helpen.”
Zijn meesterzet is ongetwijfeld het uit elkaar spelen van de Verenigde Arabische Lijst, die nu nog 15 zetels heeft in de Knesset, maar volgens opiniepeilingen zal terugvallen naar hooguit 9 zetels.
Een van de vier partijen die deel uitmaakten van de Verenigde Arabische Lijst, heeft de lijst kennelijk onder invloed van Netanjahoe’s beloften verlaten. Als de stemmen op 23 maart zijn geteld, zal blijken of Netanjahoe met steun van de Arabische stem aan de macht kan blijven.
Netanjahoe krijgt bij de Israëlische Arabieren ook krediet voor de gloednieuwe en onverwachte vredesrelaties met de Golfstaten. Israëlische Arabieren kunnen nu met hun Israëlisch paspoort winkelen bij hun broeders in Dubai. Waarom zou je – ondanks al je grieven – dan niet op hem stemmen?
Bij het schrijven van deze column is het nog onduidelijk of Netanjahoe aan het hoofd van Likoed de verkiezingen wint of door zijn rivalen van links en rechts in de oppositie wordt gedreven.
De slagzin “Nooit meer Netanjahoe” verenigt linkse en rechtse partijen die ideologisch niets met elkaar gemeen hebben behalve hun afkeer van de als corrupt gebrandmerkte Netanjahoe. Tien jaar Mark Rutte is ook veel Nederlanders te machtig.
