Ik heb me tijdens mijn betrekkelijk lange verblijf in Israël de ogen uitgekeken naar de bouwactiviteiten. Zoveel gebouwen en torens staan in Tel Aviv maar ook elders in de steigers. Er wordt zóveel gebouwd dat bij mij de vraag rijst waarom woningen, appartementen, afgezet tegen het gemiddelde Israëlische inkomen, zo schrikbarend duur zijn. Ik weet het uit eigen ervaring, omdat ik mijn dochter eindelijk een vast verblijf moest aanbieden om niet langer afhankelijk te zijn van wispelturige huiseigenaren. Want dit immigratieland kent geen huurbescherming. Er in, er uit, hup en dan weer zoeken.

Dat is voor mijn dochter voorbij, gelukkig. Ze heeft nu een mooie flat op een mooie locatie in Tel Aviv, met tuin, en wat nog belangrijker is: een veiligheidskamer, een kamer in zwaar beton en staal gegoten die in staat moet zijn een raketaanval te weerstaan. Ja, dat geeft me op een afstand een rustig gevoel. Tijdens de zware Iraakse raketaanvallen op Tel Aviv tijdens de Golfoorlog bracht ik ook met mijn kinderen uren door in de veiligheidskamer in mijn huis in Ramat Hasjaron.

Ik heb dit keer vrij veel auto gereden. Wanneer je veel rijdt, kan je gemeten naar de lengte van de files constateren dat dit wel een rijk land moet zijn. En het zijn niet zomaar auto’s in die files. Nee, grote Mercedessen, Jeeps, grote Kia’s en Audi’s. Wie zal dat betalen Gerritje?

Opgeteld maken huizenbouw, wegenbouw, en auto’s van dit kleine land een kapitalistisch wonderland. Ik weet dat hier heel veel armoede is, dat de kloof tussen rijk en arm steeds breder en dieper wordt en toch die show van rijkdom, ook af te meten aan het aantal goede restaurants en de kwaliteit van eten in het algemeen.

En dan mijn blijdschap over de veiligheidskamer voor mijn dochter. Want hoe goed en mooi het hier ook lijkt, Israël is een zenuwachtig spanningsveld met geweld langs de grens met Gaza, met een echte Iraanse dreiging, met een durende bezetting. Echt ontspannen kunnen de mensen hier niet zijn, zei mijn nicht die al kinderen en kleinkinderen in dienst heeft gehad en nog in dienst heeft. De meeste Israëli’s zijn zich wel bewust van die spanning. “We hebben geen keus. Dit is ons land”, hoor je overal wanneer je naar de gevoelens informeert.

Trots over de hightech en meer goede dingen mengt zich met onzekere gevoelens. Een bijzondere mix die we in Nederland niet kennen.

Israël heeft oorlogen gevoerd tegen Egypte, Syrië, Jordanië, en niet te vergeten de Palestijnen. Nu is er een nieuwe vijand bij gekomen, dichtbij gekomen zelfs, een Bijbelse vijand: Iran. Iran heeft zich via de Syrische burgeroorlog in Syrië genesteld met militaire bases niet ver van de hoogvlakte van Golan. U weet via de media dat de Israëlische luchtmacht al geruime tijd aanvallen uitvoert op deze bases en Iraanse wapenopslagplaatsen. “Oorlog met Iran” schrijven de kranten hier. De gecombineerde Amerikaans-Engels-Franse raketaanval op chemische installaties in Syrië, nabij Damascus, heeft dat gevaar beslist niet verminderd. Zal Poetin nu in zijn botsing met Trump Syrië de meest geavanceerde luchtdoelraketten leveren die ook als een veiligheidsparaplu boven Iraanse doelen in Syrië zullen dienen?

Zal Trump militair achter Israël staan als Iran bijvoorbeeld een raketoffensief tegen het Joodse land begint?

De situatie tussen Israël en Iran is gespannen, volgens sommige commentatoren zelfs explosief.

Goed dat mijn dochter en zoon veiligheidskamers hebben!