Orkanen, aardbevingen, overstromingen, burgeroorlogen en moordpartijen op grote schaal hebben Israël uit het nieuws verdreven. Door het volgen van het wereldnieuws, op papier en digitaal, ben ik tot deze conclusie gekomen. Ik denk dat dit goed nieuws is voor Israël. Eindelijk nieuwsrust! Niet voortdurend in de media als het zwarte schaap van de wereld.
Daar zitten twee kanten aan: Israël kan dingen doen die het oog en oor van de wereld niet verdragen, of rustig bedenken die dingen (nederzettingen et cetera) niet te doen en zich bezinnen op een andere Palestijnse politiek.
Uit het nieuws zijn is een goed recept tegen Israëlische xenofobie denk ik. Natuurlijk weet ik niet hoe lang die betrekkelijk rust standhoudt, want er gebeuren toch wel dingen die even de wereldaandacht vragen en krijgen. Niet zulke belangrijke dingen, maar toch …
Neem bijvoorbeeld de strafvermindering met vier maanden van de achttien maanden voor soldaat Elor Azaria. Een militaire rechtbank legde hem die straf op omdat hij een zwaargewonde, op de grond liggende Palestijnse terrorist in Hebron doodschoot. Soldaat Azaria dacht dat de Palestijn nog een bomgordel tot ontploffing kon brengen, hetgeen blijkens tv-beelden van dit incident een fabeltje is. En dat was ook de zwaar bekritiseerde conclusie van de militaire rechtbank. Premier Netanjahoe schaarde zich aan de kant van de critici! Over een rechtsstaat gesproken.
De strafvermindering van soldaat Azaria past in het zionistische ethos om Palestijnse terreur te beantwoorden met een klassiek zionistisch antwoord, vaak het stichten van een nieuwe nederzetting of uitbreiding daarvan. De dynamiek van: boontje komt om zijn loontje. Nu besloot chef-staf Eisenkot om Azaria strafvermindering te verlenen nadat een Palestijnse terrorist drie Israëli’s vermoordde in een nederzetting nabij Jeruzalem. Dit nieuws haalde wel de wereldpers. Met kleine letters wel te verstaan. Voor de statistiek vermoed ik.
Belangrijker dan dit voorval is een serieuze poging Fatah en Hamas met elkaar te verzoenen. Hamas verdreef Fatah in 2007 met geweld uit Gaza. Sindsdien regeerde Hamas de Gazastrook met harde islamitische hand. Aanhoudende raketbeschietingen van Israël leidden tot twee grote Israëlische militaire acties tegen Hamas in de Gazastrook. Afgeknepen door een gezamenlijke Israëlisch-Egyptische economische en humane boycot van Gaza, waaraan ook het Palestijnse bestuur in Ramallah met allerlei maatregelen van harte meedoet, lijkt Hamas op de knieën te zijn gebracht. Hamas kan onder deze omstandigheden – urenlang zonder elektriciteit en verstoken van basisproducten – geen effectief bestuur uitoefenen.
Vanuit een zeer zwakke positie is er sprake van een koerswijzing van deze fundamentalistische Palestijnse organisatie, die verzoening met Fatah in Ramallah mogelijk zou moeten maken. Er zijn aanwijzingen dat Hamas zich de facto gaat neerleggen bij het bestaan van een Joodse staat. Als dat waar is en geen bedrog van zwakke geesten.
In deze op verzoening wijzende atmosfeer heeft de Palestijnse premier uit Ramallah, Rami Hamdallah, een bezoek aan Gaza gebracht, toegejuicht door enkele duizenden inwoners van Gaza, die naar elektriciteit, werkgelegenheid en schoon water snakken.
In dit spel speelt Egypte ook een belangrijke rol. De Egyptenaren hebben Hamas onder zware druk gezet handjeklap te spelen met de broeders in Ramallah. Wat zit daar achter? Bij zijn binnenkomst in Gaza zei de Fatah premier Hamdallah dat eenheid een stap is in de richting van de stichting van een Palestijnse staat. Aha, dacht ik. Zit de Amerikaanse president Donald Trump er achter? Hij wil toch vrede bewerkstellingen tussen Israël en de Palestijnen? Is dat het lokaas dat de Palestijnen bij elkaar brengt? Maybe. Maar dan moet er nog heel veel water door de Nijl stromen.
Misschien legt Hamas het bestuur in Gaza weer in handen van Fatah, het Palestijnse gezag in Ramallah. Maar zou Hamas ook zijn strijdgroepen, politie en wapens onder de controle van deze Palestijnse concurrent willen en kunnen plaatsen?
De ervaring leert dat het al zo vaak is mislukt de Palestijnse broeders te verenigen. Mocht het wél lukken dan is er denk ik sprake van een ‘Trump-moment’.
En dan is Israël weer volop in het nieuws.
