Nog niemand in Israël is erin geslaagd de politieke temperatuur van de onvoorspelbare nieuwe Amerikaanse president Donald Trump te meten. Premier Benjamin Netanjahoe is nogal verward van zijn bezoek aan de bewoner van het Witte Huis teruggekeerd naar Israël, om snel door te vliegen naar Singapore en Australië. Hij heeft het niet durven zeggen, maar om Trump niet in de touwen te jagen heeft hij zijn ministers op het hart gedrukt niet langer aan te dringen op het stichten van nieuwe nederzettingen in bezet gebied. Trump schijnt dat niet leuk te vinden. Netanjahoe heeft waarschijnlijk begrepen dat het temperament van Trump zó onberekenbaar is dat hij van het ene op het andere moment van gedachten kan veranderen.
Om Netanjahoe een plezier te doen heeft Trump gemompeld dat er wat hem aangaat best een twee-staten-oplossing kan zijn, en als dat niet lukt dan meer één staat, dat wil zeggen: Israël annexeert de westelijke oever van de Jordaan inclusief rond de drie miljoen Palestijnen.
Ik ben nu in Israël. Het debat over inlijving, de voor en nadelen ervan, is dagelijkse kost in de media en aan de ontbijttafel. De tegenstanders – links denkenden – zeggen dat er met annexatie een streep wordt gezet door de zionistische droom een Joodse staat te stichten. Als Israël geen apartheidsstaat wil worden, zal Jeruzalem de Palestijnen in de ingelijfde gebieden stemrecht moeten geven. De rest is bekend. Einde zionistische Joodse staat. Dag droom. De voorstanders verzinnen wel wat om het gebied in te pikken en de Palestijnen zonder politieke rechten te laten. Misschien kunnen ze stemmen in Amman, misschien leggen ze zich neer bij een economische vrede, waarin de economie in de ingelijfde gebieden wordt gestimuleerd opdat Palestijnen met een gevulde portemonnee en gevulde maag niet aandringen op politieke rechten. Ook een idee dat rondspookt.
In Washington suggereerden Trump en Netanjahoe dat er goede kansen zijn om tot een regionale vrede te komen. Israël en de soennitische Arabische landen die de hete adem van Iran in de rug voelen zouden onder de Amerikaanse dekmantel een regionale anti-Iran vrede kunnen sluiten. De Palestijnen zouden een staat kunnen krijgen die volledig onder Israëlische militaire controle blijft, door het ruilen van de nederzettingenblokken tegen land in de Negev dat aan Gaza kan worden gekoppeld. Een oud idee, overigens.
Er zijn nog meer ideeën. De minister van Defensie, Avigdor Lieberman, sluit een kleine Palestijnse staat niet uit als Israël zich kan ontdoen van een groot gebied in de ‘‘Driehoek (Umm-el-Fahm), waar meer dan honderdduizend Israëlische Palestijnen wonen. Ik denk dat er daar geen Palestijnen zijn die hun rechten in Israël – sociaal en medisch – willen opgeven om onder dwang te verhuizen naar een onbestendige Palestijns staatje! Een nogal racistische gedachte van Lieberman om de Joodse meerderheid een steuntje in de rug te geven.
Soms komt er een aap uit de mouw. Haaretz meldde dat John Kerry, toen nog de Amerikaanse minister van Buitenlandse zaken, in Akaba een top wist te beleggen tussen de Egyptische president, de Jordaanse koning en Netanjahoe. Het idee was een regionale vrede zoals Trump kennelijk ook voor ogen heeft. Een idee dat Netanjahoe lief is, maar niet lief genoeg om zijn coalitiegenoten te overtuigen met zo'n regionale vrede, met een Palestijnse staat, in zee te gaan. Netanjahoe liet de Egyptenaar, de koning van Jordanië en Kerry in de kou staan. Op het laatste moment liet hij zijn eigen gedachte los en haakte af. Misschien voorzag hij de verkiezingszege van zijn vriend Trump, met wie hij wel zaken kan doen over zo'n regionale vrede, op voorwaarde dat Iran het zwarte schaap is dat het mes op de keel moet krijgen.
Dat Trump in zijn fantasiewereld de belangrijke Amerikaanse media “vijanden van het volk” noemt, is geen verspreking, maar een uiting van frustratie, onzekerheid, domheid en fascistisch bloed. Arme Netanjahoe, die vriend in het Witte Huis besmet hem meer dan goed is voor het en ons volk.
