Ik denk dat ik een belangrijk ‘zionistisch’ punt heb gescoord. Dat overkomt me niet zo vaak omdat ik geen bekendheid geniet als een uitgesproken voorstander van de zionistisch/messiaans geïnspireerde politiek van premier Benjamin Netanyahoe. Ik denk dat hij een duizendste van een seconde trots op me kan zijn.

Vorige week was ik uitgenodigd bij de presentatie van een encyclopedische website over het Midden-Oosten in Den Haag. Als het werkt, heeft de zakenman Antoine Dake een team medewerkers geïnspireerd om een mooi websiteproduct te maken. Interactief. Je kan er dus in bladeren door de landen in het Midden-Oosten. Goed gerangschikte gegevens, mooie foto’s, kortom een plezier om mee te werken ... als het werkt. De website heet Fanack.com. Tijdens de presentatie bleek dat het Israëlisch-Palestijns conflict tot op de graad is ontleed met - naar me leek - meer aandacht voor de Palestijnse zaak dan de Israëlische zienswijze. De presentator vertelde doodleuk dat niet Jeruzalem maar Tel Aviv de hoofdstad van Israël is. Je kan over Israël zeggen wat je wil, maar dat is een leugen. Ik steigerde.
“Jeruzalem is Israëls hoofdstad,” onderbrak ik hem.
“Nee hoor, Tel Aviv.”
Als argument voor zijn koppigheid voerde de presentator aan dat alle ambassades in Tel Aviv zitten en dus moet die stad wel de hoofdstad zijn. Ik ging er regelrecht tegenin. Ik legde de presentator uit dat de Nederlandse ambassade in Jeruzalem pas wegging uit protest tegen de annexatie van Oost-Jeruzalem. “Dat Nederlandse besluit veranderde niets aan de status van Jeruzalem,” zei ik.

De presentator knipperde met zijn ogen en keek me daarna aan. “Je hebt gelijk,” gaf hij toe. “Ik zal opdracht geven de website te veranderen. Dat is wel lastig, maar het moet gebeuren. We mogen geen fouten maken ...”

Als het goed is zal nu Jeruzalem weer als hoofdstad van Israël op de site staan. Dus was het de moeite waard de presentatie bij te wonen op een mooie zomerse dag.

Nog één gedachte: hoeveel kennis - Joods intellect - is in de Hitlertijd in de gaskamers verloren gegaan? We zullen nooit weten of er onder de miljoenen misschien wel tien Nobelprijswinnaars zijn geweest. Meer misschien. Misschien zou de kanker al verslagen zijn als Hitler zijn mes niet in het Joodse brein had gezet. Waarom schrijf ik dit? Israël heeft een tiende Nobelprijs in de wacht gesleept. Professor Dan Schechtman kreeg hem deze week voor een belangwekkende ontdekking in 1982 over de structuur van kristallen. Ik denk dat Arabische intellectuelen scheel van jaloezie zijn dat weer een Jood er met de hoogste wetenschappelijke eer vandoor gaat. Ze zullen het wel toeschrijven aan westerse imperialistische motieven dat er weer een Nobelprijs naar een Israëlische geleerde gaat. Als Ahmedinejad, de blaffende president van Iran, met zijn mobiele telefoon met de moordzuchtige Syrische president Assad belt, maakt hij gebruik van Israëlische knowhow. Het is maar een voorbeeld van de talloze technologische hoogstandjes die in Israël worden gemaakt en de wereld dienen.

Alleen al om die reden moet Israël worden beschermd, zichzelf beschermen ook, want dat kleine landje is van onschatbare waarde voor de vooruitgang. Misschien wordt er ook iets uitgevonden om de Palestijnse kwestie op te lossen. Dat zou een waardig patent zijn. Misschien gebeurt het. Je kan het gewoon niet weten.