Terwijl Israël door het verder uitbouwen van de nederzettingen zijn greep op Judea en Samaria, de westelijke oever van de Jordaan, verstevigt, groeit in de wereld de sympathie voor de Palestijnse zaak. Aanhoudende berichten in de Israëlische en internationale pers over vernietiging van Palestijnse huizen en de bouw op Palestijnse privé-grond voor de uitbreiding van nederzettingen wakkeren de sympathie voor de Palestijnse zaak aan. Ook in de Amerikaanse politiek is de Palestijnse stem doorgedrongen in het Congres. Rashida Tlain, congreslid uit Michigan stak zich bij haar intrede in het Congres in traditionele Palestijnse kledij. Een ander Palestijnse stem in Washington propageert het opdoeken van Israël en vervanging van de Joodse staat door een eenheidsstaat waarin allen gelijk zijn. Het is een bekend, oud Palestijns standpunt dat nu ook op Capitol Hill klinkt.
Er zijn meer redenen waarom de Palestijnse underdog steeds luider laat blaffen. Het harde optreden van het leger tegen Palestijnse demonstraties, in het bijzonder bij de afscheiding tussen de Gazastrook en Israël, waarbij aan Palestijnse kant doden vallen, krijgt opmerkelijk veel aandacht van de media. Het zou verstandig beleid zijn indien Tsahal naar andere middelen greep om dit protest te onderdrukken.
Ook in Nederland wint de Palestijnse zaak aan populariteit, gedragen door de groeiende islamitische gemeenschap hier. Staatssecretaris Raymond Knops kwam op het idee Nederlanders van Palestijnse afkomst die na 1948 zijn geboren, niet Israël als geboorteland te laten opgeven maar de Gazastrook of de Westelijke oever van de Jordaan.
Als je daar doorheen kijkt, kun je denken dat dit het begin is van Nederlandse erkenning van een Palestijnse staat in deze Palestijnse gebieden. Maar dat zal Knops natuurlijk niet beamen. Dat ligt nog niet lekker in de huidige regeringscoalitie.
Sedert mijn terugkeer uit Israël om persoonlijke redenen – de liefde – is het mijn waarneming dat Israël snel aan populariteit inboet in dit land en niet alleen hier, op het hele Europese continent. Sommige kranten, ook NRC, waarvoor ik bijna veertig jaar correspondent in Israël (en elders) was, trekken een harde eenzijdige lijn tegen Israël. En dat zet de toon. En langzaam maar zeker ook in de politiek.
Ik moet eerlijk zijn. Ik heb vanuit Tel Aviv ook gewaarschuwd voor de negatieve werking van de nederzettingenpolitiek op de opinie in het Westen. En dat is nog steeds mijn mening.
Ik zie een verband tussen het opkomende antisemitisme en de groeiende sympathie voor de Palestijnse zaak. Twintigduizend Franse Joden hebben de afgelopen jaren Frankrijk verlaten. Velen vluchtten naar Israël. Dat merk je aan de in Frans gestelde reclameborden in Tel Aviv en elders.
Een Franse socioloog voorspelt dat Joden op langere termijn zelfs uit het Europese landschap zullen op verdwijnen, opgejaagd door de snel groeiende islamitische gemeenschap.
Misschien kan deze doemvisie nog worden gekeerd indien Israël en de Palestijnen tot een aanvaardbare vredesregeling kunnen komen. Dan wordt de angel wel uit de Palestijnse propaganda gehaald.
Ik hoop dat bij de komende algemene verkiezingen, op 9 april, een ‘nieuw geluid’ uit de bus komt, rationeler en met meer inzicht in de internationale verhoudingen. Mijn dochter schreef vanuit Tel Aviv dat ex-stafchef Benny Gantz voor haar misschien de nieuwe Jitschak Rabin is, ook een ex-chef-staf die tot het inzicht kwam dat het in Israëls belang is een einde te maken aan het Israëlisch-Palestijnse conflict. Hij werd vermoord door een religieuze nationalist. Zo kwam de weg vrij voor Benjamin Netanjahoe, die met tactische leugens Israël op het spoor van onderdrukking van de Palestijnse onafhankelijkheidsdroom heeft gezet. Voor Netanjahoe en zijn aanhang was Rabin een verrader die tijdens een massademonstratie in Jeruzalem als een SS-officier werd afgebeeld. Ik heb het gezien en ik weet zeker dat Netanjahoe dat vanaf het balkon op het Zion-plein ook heeft moeten kunnen zien!
Voor Israëlische politici nu is het een zware opgave om voor de Palestijnen te buigen, omdat het vanuit Tel Aviv en Jeruzalem gezien zo opmerkelijk goed gaat met de Joodse staat in weerwil van de Palestijnse pijn. Chinezen, Japanners, Indiërs, Koreanen, ze zijn niet gevoelig – nog niet tenminste – voor de Palestijnse problematiek. Dat is heel ver van hun bordje. Voor deze volkeren is Israël een technologisch wonder en dat telt, dwingt respect af. Ik weet dat uit de eerste hand door mijn bezoek aan China. In Beijing ligt men niet wakker van de Palestijnse problematiek, in Europa wel.
