Ik vraag me af of het Westen onder leiding van de V.S. in staat is de nucleaire ambities van Iran te stoppen. Bespreking op bespreking loopt op niets uit. Ondertussen wint Iran tijd, kostbare tijd, om de industriële basis te leggen voor het fabriceren van de bom. Ik denk dat de leiders in Teheran zich vermaken over de onmacht van het Westen om Noord-Korea ervan te weerhouden de nucleaire weg nog verder op te gaan. Welke les moet Israël daar uit trekken? Israëls chef-staf generaal Gantz heeft deze week tijdens de ‘dodenmars’ van Auschwitz naar Birkenau gezegd dat Israël heel sterk is en over de militaire middelen beschikt om een nieuwe sjoa te voorkomen. Ook premier Netanyahoe heeft duidelijk gemaakt dat Israël niet zal tolereren dat de ayatollahs in Teheran een atoombom in hun arsenaal krijgen.
Minder duidelijk heeft ook de Amerikaanse president Barack Obama gesuggereerd dat wat hem betreft alle opties op tafel liggen. Het is een onbetwistbaar feit dat de economische sancties tegen Noord-Korea en Iran niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd. De leiders in die landen lachen in hun vuistje om de onmacht van het Westen, hen op de knieën te krijgen. Het is verleidelijk om aan die leiders een zekere rationaliteit toe te kennen. ‘Ze zullen toch niet zo gek zijn …’
Met mijn vrienden in de Nederlandse journalistiek heb ik daarover pittige discussies gevoerd. Ze denken dat de ratio de leiders in Noord-Korea en Iran ervan zal weerhouden op hol te slaan. Ik ben daar niet zo zeker van. Ratio is geen goede leidraad om de geschiedenis te begrijpen. Wat bewoog Napoleon en Hitler zich aan Rusland/Sovjet-Unie te vergrijpen, wat was het motief van Japan om de V.S. in 1942 aan te vallen en nog dichter bij huis: wat bewoog Nederland na 1945 nog honderdduizend soldaten naar Nederlands-Indië te sturen om deze rijke kolonie te behouden?
Ik heb veel begrip voor de Iraanse geschiedenis, de gevoeligheden over de interventies van oliemaatschappijen en de CIA in dat land. Ik begrijp wel iets van de paranoia van de Iraanse leiders. Maar waarom die haat ten opzichte van Israël, waarom die dreigementen de Joodse staat van de kaart te vegen? Heeft president Ahmadinejad het zo precies gezegd, zo bedoeld ook? In ieder geval heeft hij nooit zijn verklaringen verduidelijkt en gezegd dat een Iraans atoomwapen niet tegen Israël gericht zou zijn. Kan Israël het risico van een met atoomwapens bewapend Iran nemen? We weten dat Israël indertijd de Iraakse atoomcentrale bij Bagdad plat legde en ook een atoomstructuur in Syrië heeft vernietigd. Ik geloof daarom dat Teheran de Israëlische dreigementen serieus moet nemen. Als het echt om het voortbestaan van de Joodse staat gaat, neemt het Israëlische leiderschap geen risico’s. Dat was de boodschap van generaal Gantz in Auschwitz. Een met historische emotie geladen boodschap op het juiste moment, op de juiste plaats ook.
Een bekende Franse journalist, Pavis de Thierry Desjardins, adjunct-hoofdredacteur van Le Figaro, heeft gewaarschuwd dat de wereld voor een nieuwe wereldoorlog staat, een religieuze wel te verstaan. Hij wijst op de agressiviteit van Islamieten die Christenen in Egypte, Irak, in de Philippijnen, in Pakistan en Nigeria vermoorden. “We zien in onze eeuw een ontwakende islam die de wereld wil domineren”. Volgens hem heeft het meer met macht dan met geloof te maken. “De Koran heeft de plaats van het communisme ingenomen, de groene vlag van de islam is de rode vlag van het communisme, de imams zijn de politieke commissarissen”, schrijft hij. Deze Franse journalist belicht de haat van de islam tegen de Christenen. Die islamitische verachting voor zionisme/Joden doet beslist niet onder voor de islamitische afschuw van het christendom. Maar laten we ook even kijken naar wat er in de islamitische wereld gebeurt. Sunni en Shia Islamieten vermoorden elkaar aan de lopende band. Het is een islamitisch bloedbad zonder weerga dat doet denken aan de oorlogen in Europa tussen katholieken en protestanten. Als in onze eeuw in het islamitische deel van de wereld zo weinig respect voor leven is, stemt dat beslist tot nadenken over de koers die Israël en het Westen moeten inslaan om de uitval van islamitische haat in te dammen. Als religieuze haat de ratio in de schaduw plaatst, dan ziet een vreedzame oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict er ook niet rooskleurig uit nu de islamitische revolutie rond de grenzen van Israël woedt in Egypte, Syrië en in de strook van Gaza. Misschien heeft de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Kerry nog een wondermiddel in zijn knapzak om de wanhoop hoop in te blazen.
