Benjamin Netanjahoe heeft weliswaar de verkiezingen gewonnen maar zijn geloofwaardigheid als leider van de Joodse staat, in Washington en elders, verloren. De Amerikaanse president Barack Obama heeft hem volgens Israëlische media in een moeilijk telefoongesprek van een half uur laten weten dat hij inderdaad gelooft dat Netanjahoe is teruggekomen op zijn keuze voor een tweestaten oplossing: Palestina naast Israël. Hoe Netanjahoe zich ook in zijn eigen leugens wentelt en beweert dat hij wel voor een tweestate oplossing is, maar niet nu, Obama gelooft hem niet.
Ik vraag me of Netanjahoe zich met het van de kaart vegen van Palestina rekenschap heeft gegeven van de gevolgen van deze ongelukkige, zelfs kortzichtige, koerswijziging. Ik denk dat hij er kiezers mee heeft gewonnen, maar het verlies van het vertrouwen van de wereld krijgt hij op zijn bordje. In zijn verkiezingsdrift heeft Netanjahoe het uitgangspunt van jarenlange Amerikaanse vredesdiplomatie een klap in het gezicht gegeven. Hoe lang en tegen welke prijs kan hij de Verenigde Staten voor gek zetten? Zou Netanjahoe hebben beseft dat hij met zijn ondoordachte uitspraak de Amerikaanse geloofwaardigheid op het wereldtoneel onderuit heeft gehaald in tijden dat het Washington in de internationale arena niet meezit? Het kan niet anders dan dat president Obama zal terugslaan.
De eerste verbale klappen heeft Netanjahoe al tijdens het telefoongesprek met Obama moeten incasseren. In plaats van hem te feliciteren met zijn indrukwekkende verkiezingszege, liet de Amerikaanse president doorschemeren dat Israël in de Veiligheidsraad en andere internationale organisaties niet meer kan rekenen op het Amerikaanse veto! In theorie ligt nu de weg voor de Palestijnen open om van de Veiligheidsraad honderd procent steun te krijgen voor de stichting van een Palestijnse staat in de sedert 1967 door Israël bezette gebieden, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Als het dreigement van Obama blijft staan komt Netanjahoe aan het hoofd van zijn nieuw te vormen regering in een akelig internationaal isolement. Natuurlijk kan hij zo’n resolutie naast zich neerleggen en wachten totdat Obama over een kleine twee jaar het Witte Huis zal verlaten, in de hoop dat een Republikein het stokje zal overnemen. Maar toch knaagt zo’n pro-Palestijnse resolutie aan de versluierde annexatiepolitiek. Er zullen wellicht nare internationale sancties op volgen. Israël, God verhoede, komt in een Zuid-Afrikaans isolement.
Misschien dringt dat tot de hersens van Netanjahoe door. Misschien zal hij begrijpen dat het in het belang van zijn land en volk is om geen ultrarechtse regering te vormen, maar eerder een regering van nationale eenheid met het Zionistische Front, met Isaac Herzog als bezem op het Ministerie van buitenlandse zaken. Kan Obama hem dat opleggen? Een andere manier om de ondermijnde geloofwaardigheid van Netanjahoe op te vijzelen, is er naar mijn oordeel niet. Misschien komt er dan een vriendelijker telefoongesprek uit het Witte Huis naar Jeruzalem.
Tot slot: Netanjahoe heeft, met het applaus in het Congres op 3 maart nog in zijn oren, kennelijk vergeten dat Obama nog een kleine twee jaar de meester van Amerika is. Ik kwalificeer dat als een kardinale blunder. Dat hij bovendien de Israëlische Arabieren als legitieme kiezers heeft beledigd, is door de zwarte president in het Witte Huis begrepen als Israëlisch racisme. Heeft Netanjahoe niet begrepen dat hij de voor racisme hypergevoelige Obama nachtrust moet gunnen?
