In zijn race naar het Franse presidentschap sleurt Eric Zemmour de gedachtenis aan de vermoorde Franse en niet-Franse Joden in de Tweede Wereldoorlog door de modder.
Een hoofdthema van Zemmours verkiezingscampagne is dat het Vichy-regime de Franse Joden heeft beschermd tegen deportatie. Op een videoclip in Le Monde schreeuwt hij het uit. “Vichy heeft de Franse Joden beschermd.” Dat is niet het hele verhaal van de tragedie van de Joden in Frankrijk. Eric Zemmour, de 63-jarige Joodse presidentskandidaat, laat er geen traan om dat Vichy de Franse Joden aanvankelijk beschermde, maar Duitse Joden die voor Hitlers jodenhaat naar Frankrijk waren gevlucht, voor deportatie aan de Duitsers overleverde.
Dit intellectuele verraad is de essentie van zijn extreem nationalistische en xenofobische verkiezingscampagne waarin het Vichy-regime wordt vrijgepleit van oorlogsmisdaden. Deze verschoning appelleert aan het xenofobische Franse nationalisme, dat door Zemmour wordt aangewakkerd. Hij denkt dat eerherstel voor Vichy uit de mond van een Joodse presidentskandidaat een troefkaart is om rechtse stemmen te winnen. Hoe cynisch en gewetenloos kan je zijn om een gooi naar de macht te doen ten koste van vermoorde Joden.
Er loopt een dikke rode draad tussen het aanvaarden van de deportatie van Duitse Joden en Zemmours anti-islam retoriek. Hij voelt zich zó diep Frans dat deze Jood met zijn Marokkaanse achtergrond de Franse identiteit tegen de groeiende invloed van de islam (tien procent van de Franse bevolking heeft een islamitische achtergrond) wil beschermen.
Maar Zemmours verdediging van het Vichy-regime is pure geschiedvervalsing. (Net als Zemmour ben ik afgestudeerd aan de SciencesPo in Parijs en dat is voor mij mede aanleiding hem op de korrel te nemen.)
De feiten: zes dagen na de Duitse verovering van Frankrijk in 1940 vaardigde het hoofd van het door de Duitsers geïnstalleerde Vichy-bewind, maarschalk Pétain, de Franse oorlogsheld uit de Eerste Wereldoorlog, ‘le statut des juives’ uit. De Joden verloren hun burgerrechten en net als de Nederlandse Joden werden ze via discriminerende maatregelen uit de maatschappij verbannen.
De vernietiging van Joodse gemeenschap in Frankrijk is in fasen verlopen.
Na de eerste anti-Joodse maatregelen in 1940 aanvaardde het Vichy-regime dat naar Frankrijk gevluchte Duitse Joden vogelvrij waren en door de Duitse bezetter zonder tegenspraak werden gedeporteerd.
Enkele cijfers die licht werpen op de schijnargumentatie van Zemmour.
In 1940 telde Frankrijk 340.000 Franse Joden. Tijdens het begin van de Duitse bezetting in 1940 waren er 9.000 Duitse Joden op Franse bodem. Die werden volgens hem ‘geofferd’ om de Franse Joden voor deportatie te vrijwaren. Onzin. Van de 340.000 Franse Joden stierven er 72.000 in de naziconcentratiekampen. 12.000 kwamen op een andere manier om het leven.
Zemmour beweert dat de overleving van 256.000 Franse Joden een verdienste is van het Vichy-regime.
Waarom gaat hij voorbij aan het feit dat Duitsland in 1942 het volgens de bestandsovereenkomst vrije, zuidelijke deel van Frankrijk bezette? De jacht op Joden die naar het zuiden van Frankrijk waren gevlucht, werd door de Duitsers met hulp van de Franse politie geopend.
Wegens grote problemen aan het Russische Oostfront werd een deel van de Duitse bezettingsmacht uit Frankrijk teruggetrokken.
De Amerikaanse professor Robert O. Paxton, gespecialiseerd in het Vichy-regime, wijst er op dat de Franse politie in het zuiden van Frankrijk minder actief was in het opsporen van Joden dan in het bezette noorden van het land. Veel Joden werden in kloosters in bescherming genomen door de katholieke kerk nadat Duitsland in 1942 ook de zogenaamde ‘Vrije zone’ bezette.
Dat een Joodse presidentskandidaat in de Franse republiek omwille van zijn persoonlijke ambitie aan de vervolging van Joden voorbijgaat en het Vichy-regime bovendien koosjer verklaart, is een treife gedachte.
Ook zegt Zemmour niet overtuigd te zijn van de onschuld van de Joodse kapitein Alfred Dreyfus, die in 1894 tot levenslang werd veroordeeld wegens spionage voor de Duitsers tijdens de Frans-Duitse oorlog in 1871. In 1906 werd zijn op valse getuigenissen gebaseerde veroordeling door een militair hof vernietigd. Het vermeende verraad van deze Joodse officier versterkte nationalistische antisemitische tendensen in de Franse samenleving zozeer dat Zemmour er anno 2021 met zijn extreem nationalistische programma verkiezingswinst in ziet.
Vichy was níet schuldig en de Joodse kapitein Dreyfus misschien wél. Dat is de kronkel in de gedachtewereld van iemand die president van de Franse republiek wil worden.
