De emotionele tegenstanders/haters van Israël scheppen er genoegen in het land als een apartheidsstaat af te schilderen. Een schijnargument dat er in gaat als koek omdat mensen in de grote wereld geen kaas hebben gegeten van de Israëlische werkelijkheid en Israël graag vergelijken met het afgedane Zuid-Afrikaanse apartheidsregime.
Je moet in Israël zijn om te begrijpen dat apartheid in Israël even ver weg is als de afstand van de aarde tot de zon. Hebben de recente verkiezingen dat niet nog eens overtuigend aangetoond?
De Israëlische Arabieren hebben gestemd en hebben van de Verenigde Arabische partij de derde partij in het land gemaakt, achter Likoed en Blauw-Wit. Als dat geen democratie is weet ik niet wat die gedachte wél behelst. Meer dan zestig procent van de Israëlische Arabieren is in alle vrijheid naar de stembus gegaan. Ze hebben een sterk stempel gedrukt op de Israëlische politiek. Mocht er uit de verkiezingen een regering van nationale eenheid worden geboren dan is de Verenigde Arabische partij met dertien zetels de grootste oppositiepartij in de Knesset. Dat betekent dat de Arabische partijleider het recht heeft zitting te nemen in de geheime commissie voor nationale veiligheid!
Ayman Odeh, de leider van de Verenigde Arabische partij heeft begrepen dat hem dat recht op de een of andere manier zal worden ontzegd door de zionistische partijen. Zo zit Israël zo lang er geen vrede heerst in dit deel van de wereld in elkaar. En dus heeft hij gezegd wel een voorzitterschap te willen aanvaarden van de commissie waarin financiële en sociale zaken worden behandeld. Een elegante uitweg, toch?
Ik denk dat veel Palestijnen in de bezette gebieden met een jaloers blik hebben gekeken naar de vrijheid die de Israëlische Arabieren, hun broeders, in de stemlokalen genieten. Vrije verkiezingen worden hen door het regiem van Mahmoed Abbas onthouden. Dat slechts weinig Israëlische Arabieren verhuizen naar de Palestijnse bestuursautonomie is een aanwijzing dat ze de Israëlische sociale en politieke zekerheid verkiezen boven de onzekerheden onder de vleugels van het Palestijnse bestuur.
Dat wil niet zeggen dat de Arabieren in Israël in een paradijs leven. De realiteit is dat er sprake is van discriminatie in tal van geledingen van de samenleving. Onlangs heeft Netanjahoe door de Knesset laten besluiten dat Arabisch niet langer een officiële taal is in Israël. Kennelijk met het oog op verkiezingswinst liet hij de Knesset ook bepalen dat Joden een historisch recht hebben op het land van Israël en Arabieren daarom tweederangsburgers zijn. Arabische dorpen en steden krijgen proportioneel naar het aantal inwoners minder overheidsgeld dan Joodse steden en dorpen. De lijst van discriminatoir handelen is lang, hetgeen niet wegneemt dat Arabieren in groteren getale dan ooit naar de stembus zijn gegaan om voor hun rechten op te komen. Israël zal daar rekening meer moeten houden.
De verkiezingsuitslag heeft uitgewezen dat Netanjahoe met zijn door Trump gesteunde annexatieplannen de plank heeft mis geslagen. Dat is voor mij de belangrijkste les die ik uit de verkiezingen trek. Het kan een opening zijn voor een andere, meer realistische benadering van de Palestijnse problematiek. Ik heb nooit verhuld de agressieve nederzettingenpolitiek te beschouwen als een gevaar voor het voortbestaan van een democratische Joodse staat in het Midden-Oosten.
Netanjahoe beloofde in zijn nationalistische extase de Jordaanvallei te zullen inlijven, Herbron en alle nederzettingen in bezet gebied onder Israëlische soevereiniteit te zullen brengen. Het heeft hem geen electorale winst opgeleverd. Integendeel! Netanjahoe heeft de verkiezingen verloren. Ik leg dat uit als een afwijzing van zijn annexatieplannen. Wonderlijk genoeg hebben de Israëlische media dit aspect nauwelijks belicht.
Het gaat hier om man tegen man, Netanjahoe tegen Gantz, zonder een botsing van ideeën. Dat is de armoede van de Israëlische democratie. Stamgevoel overheerst. Nog steeds Askenaz tegen Sefardiem en omgekeerd. Avigdor Lieberman is met zijn partij Israel Béténoe de vertegenwoordiger van de Russische stem (1.2 miljoen Russische immigranten).
Dat maakt de Israëlische politiek zo stram, zo weinig genuanceerd.
Alles is mogelijk en onmogelijk tegelijk. Verrassingen bij het begonnen coalitieoverleg zijn niet uitgesloten. Verkiezingsbeloften hebben weinig waarde als het om de macht gaat.
