Israël slaagt er maar niet in het Palestijns en Israëlisch terrorisme op de bezette westelijke Jordaanoever te beteugelen.
Eigenlijk zou ik me als Joodse columnist moeten schamen dat ik het lef heb de westelijke oever van de Jordaan ‘bezet gebied’, te noemen.
Ik weet toch zeker ook wel dat die naam verzonnen is en het omstreden gebied in Tenach te boek staat als Judea en Samaria?
Ja, dat weet ik, maar ik word daar niet ideologisch/religieus door verblind.
Als ik het zou mogen bepalen zou ik daar ruimte maken voor een Palestijnse staat naast Israël.
Als je er echter als religieuze zionist van overtuigd bent dat het Gods wil is dat je daar woont en je zelfs bereid bent voor die keus te sterven, dan doe je dat toch?
Waarom zou je als door God bevoorrechte Israëli de rechten van de daar wonende Palestijnen erkennen of eerbiedigen? En als je Palestijn bent erken en eerbiedig je dan de Israëli die als gewapende buurman bij je is komen wonen?
Dat zou wel een ideale situatie zijn. Vrede op aarde.
Was het maar waar. Hoeveel mensenlevens zouden kunnen worden gespaard indien Palestijns nationalisme en Israëli’s messianisme met elkaar konden worden verzoend.
Het is een onmogelijk en onhaalbaar doel. Dat is in een notendop de achtergrond van het Israëlisch-Palestijns conflict.
Die onoplosbaarheid voedt de emoties, leidt tot excessen. Palestijnse militanten/terroristen – het is maar hoe je het bekijkt – vermoorden Israëli’s, liefst zoveel mogelijk, terwijl Israëli’s wraakacties uitvoeren in Palestijnse dorpen. Voor het ene noch het andere is rechtvaardiging te bedenken. Het is haat tegen haat, verachting tegen verachting, bloed tegen bloed.
Het is een tragische fout dat de staat Israël de stichting van nederzettingen in Judea en Samaria, de westelijke oever van de Jordaan, heeft aangemoedigd en gefinancierd, Daardoor is de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948-1949 opnieuw uitgebroken in bezet gebied. In 1948 ging het om land. Nu weer, met dit verschil dat het 1948 ging om overleven na de Sjoa, nu gaat het om het uitvoeren van Gods wil, de terugkeer naar Judea en Samaria, heilige grond voor diegenen onder de Israëli’s die bevangen zijn door een oprechte religieuze emotie.
Het is een uit de samenleving opzwellende kracht die zelfs premier Benjamin Netanjahoe veracht, maar niet de baas kan. Nou ja … hij heeft toch twee ministers die messiaans bevlogen zijn in zijn regering opgenomen.
