Avigdor Lieberman, de huidige minister van Buitenlandse zaken, heeft mis gegokt. Hij had zo graag de twintigste Knesset, die op 17 maart wordt gekozen, zonder Arabische parlementariërs willen zien. Hoe doe je dat? Hij trommelde een fanatieke meerderheid in de uitgaande Knesset bijeen om de kiesdrempel zo hoog te stellen - op 3¼ procent - dat de Arabische partijtjes daarover zouden struikelen. Hij ging er blindelings vanuit dat de Arabieren, die we voor het gemak ook Palestijnen kunnen noemen, zodanig verdeeld zijn dat ze er niet en nooit in zouden slagen de handen ineen te slaan en een Israëlisch-Arabische eenheidslijst zouden kunnen vormen. Inderdaad zag het er naar uit dat Lieberman het goed had gezien. Op het laatste moment, op het allerlaatste moment, overwonnen de vier Arabische partijtjes hun tegenstellingen. Ik moet toegeven dat ik hierdoor werd verrast omdat ik de diepe verdeeldheid onder de Israëlische Palestijnen ken. Maar nu is het zover. Het zou wel eens kunnen zijn dat Lieberman aan het hoofd van zijn Israël Beiteinoe partij met zijn zelf bedachte kiesdrempel de mist in gaat. Leden van zijn partij zijn namelijk verwikkeld in een enorm corruptieschandaal dat iedere dag verder om zich heen grijpt. Mocht Lieberman toch terugkeren in de Knesset, dan zal hij er aan moeten wennen dat in dit parlement meer Israëlisch-Arabische parlementariërs dan ooit zitting zullen hebben genomen.
Twintig procent van de Israëlische bevolking is Arabisch. Theoretisch zou dat betekenen dat 20 procent van de 120 Knessetleden uit de Arabische gemeenschap zou moeten komen. Dat zou dus 24 zetels betekenen. Dat zal niet gebeuren om de doodeenvoudige reden dat de opkomst van de Israëlisch-Arabische kiezers laag is. Mochten toch meer Arabieren naar de stembus gaan, dan zouden er wel eens tussen de 12 en 15 Arabieren in de Knesset kunnen komen. Dat zou de doorslag kunnen geven voor wie de nieuwe regering gaat vormen als Likoed en het Zionistische kamp van Isaac Herzog gelijk of bijna gelijk uit de stembusstrijd komen. Het is aannemelijk dat de leider van het Arabische eenheidsfront president Reuben Rivlin zal adviseren niet Benjamin Netanjahoe maar Isaac Herzog tot kabinetsformateur te benoemen. In die zin zou deze Arabische partij op de linkerkant van de wip in de Israëlische politiek kunnen zitten.
Ik weet dat dit koffiedik kijken is omdat de uitslag van de verkiezingen tot het laatste moment onvoorspelbaar is. Met spanning in het noorden, met een uitnodiging de twee huizen van het Amerikaanse congres twee weken voor de verkiezingen toe te spreken, heeft Netanjahoe wel een paar sterke troeven in handen. Als Hamas er dan ook in slaagt een terroristische aanslag in Israël te plegen, dan slaat de weegschaal onmiddellijk naar rechts uit … zo in de armen van Netanjahoe. Want het oproepen van angst is zijn dubieuze verkiezingsstrategie. In Washington zal hij zich laten toejuichen over zijn harde lijn tegenover Iran. Weer een keer zal hij zich opwerpen als de ultieme beschermer van Israël, niet alleen tegen de Palestijnse vijand maar vooral tegen de Iraanse atoomboom. Netanjahoe is ervan overtuigd dat hij het Iraanse gevaar voor Israël en de wereld veel beter en dieper doorgrondt dan die lamlendige president Barack Obama die het op een akkoordje met Teheran wil gooien. Het deert de Israëlische premier niet dat hij Obama schoffeert door hem op eigen terrein, in eigen huis, de les te lezen. Dat is het karakter van een missionair. Dat is Netanjahoe, de Israëlische premier die zich spiegelt aan Winston Churchill die tijdig het gevaar van Adolf Hitlers waanzin onderkende. Ik schrijf Netanjahoe niet af als Israëls volgende premier. Het volk kiest en leest de kranten niet die Netanjahoe als een psychopaat met het verstand van een muis iedere dag zwart maken.
