Israëli’s in mijn kennissenkring verliezen hun geduld met de oneindig lijkende pogingen om een nieuwe Israëlische regering uit de grond te stampen. Toch nieuwe verkiezingen?
Ik volg het coalitiegedoe op de voet en hoewel ik nogal wat journalistieke ervaring heb met het wroeten in de kronkelingen van de Israëlische politiek moet ik bekennen dat ik het spoor bijster ben. Toch Gantz? Toch een regering van nationale eenheid tussen Blauw-Wit en Likoed?
Misschien is er bij het verschijnen van deze column duidelijkheid. Ik ga niet uitleggen hoe en waarom. Mijn kristallen bol laat me in de steek.
Voor mij is één ding duidelijker dan de kracht van de zonnestralen: er moet een regering komen, zo snel mogelijk, want de problemen waarmee dit land kampt zijn te groot en te bedreigend om onbeantwoord te laten.
In 1971 had ik een vraaggesprek met chef-staf generaal Chaim Bar Lev. Ik vroeg hem of ik gezien de spanning langs het Suez-kanaal met vakantie kon gaan. “Ga”, zei hij op zijn bekende rustige toon. “De Egyptenaren zullen nooit het kanaal kunnen oversteken.” Twee jaar later stonden op Grote Verzoendag 1973 Egyptische divisies aan de Israëlische kant van het kanaal. Het voortbestaan van Israël stond op het spel. Moshe Dayan, de charismatische minister van Defensie, suggereerde het Israëlische atoomwapen te activeren.
Ik heb het gevoel dat Israël opnieuw in een winterslaap wegzakt en geen oog en gevoel heeft voor de dreigingen van buiten en de afbrokkelende sociale en medische zekerheid.
Het is gemakkelijk je te laten verblinden door al het moois en goede hier, want dat is er, zonder te doorgronden dat de durende bezetting van de Westelijke Jordaanoever, Judea en Samaria, vreet aan de ruggengraat van de zionistische staat. Een virulent, messiaans gedreven zionisme verblindt de geesten van velen en raakt de democratische orde in het hart. Ik schreef al eerder dat er te veel politiek gemotiveerde haat in de Israëlische samenleving is geslopen. Verdraagzaamheid is een zeldzaam goed geworden hier.
Ik heb de gewoonte lange gesprekken te voeren met taxichauffeurs, omdat zij door het grote aantal mensen met wie ze dagelijks in contact komen de situatie vaak goed kunnen aanvoelen en onder woorden brengen. (Beheersing van Ivriet stelt me in staat die gesprekken te voeren.) “Ik werk niet op sjabbat en respecteer de Joodse tradities, maar religieus ben ik niet. Mijn vrouw wel. Ze wordt steeds geloviger. Dat vind ik moeilijk. Ze komt onder de invloed van rabbijnen die de bezetting heiligen. Dat vind ik heel moeilijk”, vertelde de taxichauffeur.
Tijdens de rit liet hij foto’s van zijn vader en moeder zien. “Mijn vader kwam uit Libië. HIj heeft altijd in de bouw gewerkt. Hij stierf enkele dagen nadat hij had gewerkt aan de bouw van een synagoge.”
Ik zag tranen in zijn ogen.
Een Nederlandse taxichauffeur vertelde dat zijn moeder in 1948 de enige vrouw in Nederland was die panty’s had. Die kreeg ze van Nederlandse Joden die op aandringen van zijn vader vóór 1940 naar de Verenigde Staten waren gegaan.
Hoezo? Die Nederlander werkte in de Nederlandse metaalindustrie. Om zich verder in de metallurgie te bekwamen, werd hij na 1933 naar Duitsland gestuurd om ervaring op te doen in nieuwe technieken.
De taxichauffeur vertelde me dat zijn vader zag hoe de Duitse staalindustrieën in hoog tempo tanks, vliegtuigen en onderzeeërs bouwden. Zijn Joodse vrienden in Nederland waarschuwde hij voor de volgens hem onvermijdelijke grote oorlog die Hitler aan het voorbereiden was. Hij begreep dat de Joden het slachtoffer zouden worden van de nazi-ideologie. Enkelen van zijn Joodse vrienden luisterden naar hem en pakten hun biezen en vestigden zich in de VS, toen dat nog kon.
Uit dankbaarheid voor zijn wijze raad ontving zijn moeder van deze aan het nazi-monster ontkomen Joodse Nederlanders jarenlang Amerikaanse panty’s en andere cadeaus.
Ik schrijf dit met meer plezier dan weer woorden en gedachten te wijden aan Netanjahoe en Gantz.
