Tafelgesprek

"Lieberman, Lieberman". Zijn naam gonsde op straat, in cafés en aan de eettafel bij vrienden. Waarom besloot Likoedleider en eerste minister Benjamin Netanjahoe zijn partij organisch te verbinden met Israel Beiteinoe, de partij van Avigdor Lieberman? Een Israëlische uithaal naar Iran zou minder verbazing hebben ontlokt aan de aan verrassingen van allerlei aard gewend geraakte Israëli's dan deze zwenking van Netanjahoe naar deze ultra-nationalistische Lieberman.
Was Netanyahoe op grond van interne opiniepeilingen bang dat hij tijdens de verkiezingen op 22 januari volgend jaar kopje onder zou gaan? Is om die reden de politieke unie met Israël Beiteinoe, de partij van Russische immigranten/Israëli’s een meesterzet van grootmeester Bibi N? Of omarmt hij Lieberman als voorbode van een aanval op Iran?
In de media hier wordt gesuggereerd dat Lieberman, de huidige minister van buitenlandse zaken, in zijn nieuwe regering na 22 januari minister van defensie wordt. Eén ding is zeker: Avigdor Lieberman is door Netanjahoe gepromoveerd tot een van Israëls sterkste politici. Zijn opvolger misschien van het rechtse blok dat, volgens opiniepeilingen van deze week, de algemene verkiezingen gaat winnen.
Aan tafel betoogde een diepe Israëli van de oude stempel dat het niet gaat om Iran maar om het behoud van de in 1967 veroverde Westelijke oever van de Jordaan. "Judea en Samaria voor ons, altijd".  Geen oplossing van het Palestijnse vraagstuk. "Dat niet", zei de man. En de Israëli’s die aan tafel genoten van een goede maaltijd knikten instemmend.
Er waren politici uit de linkerhoek die hoopten dat evenwichtige politici in Likoed - en die zijn er - zich tegen de politieke eenheidslijst met Israel Beiteinoe zouden verzetten. Dat gebeurde niet. De leden van Likoed stemden vrijwel eenstemmig voor het huwelijk met Lieberman. "Macht en kracht", waren de sleutelwoorden van Bibi. "Weer een klap in het gezicht van onze democratie", zei een vrouw aan tafel, Omdat ze zich opwond over de kroning van Lieberman, niet formeel natuurlijk, maar toch...
Verkiezingen hebben de eigenaardigheid te kunnen verrassen. Dat was in Nederland zo en kan ook hier gebeuren als politici uit de linkerflank en in het middenveld van de politiek zich verenigen. Er wordt over gesproken. Over de terugkeer van Tsipi Livni, Ehoed Olmert en anderen, om de handen ineen te slaan om een weerwoord te hebben tegen de nationalistische retoriek van de Siamese tweeling Netanjahoe-Lieberman.
Voorspellen is slecht profeten gegeven. Dat ben ik niet. Maar mocht Mitt Romney de Republikein stormenderhand de nieuwe Amerikaanse president worden, dan is de combinatie Romney-Netanjahoe-Lieberman een, ik zal het wat voorzichtig uitdrukken, een onberekenbare factor in het Midden-Oosten. Zullen de Joodse kiezers in Florida, New York en elders luisteren naar Denis Ross, een topfiguur achter president Barak Obama? Volgens Ross heeft Obama als een rots in de branding achter Israël gestaan. Met wapens, geld en diplomatieke actie tegen Iran. Dat zijn woorden. Het imago van Obama bij de Joden is aan erosie onderhevig omdat hij wordt gezien als een vriend van de Arabieren, die Israël wil dwingen voor vrede een Palestijnse staat te aanvaarden in de gebieden die nu de facto deel uitmaken van Israël.
Er zijn nog veel Israëli's die dat ook willen, maar zij verliezen zienderogen terrein. Jammer? Een tragedie? Het is maar hoe je het bekijkt. Ik zou Obama stemmen en niet op Netanyahoe-Lieberman!