Ik sta weer onder de nieuwsdouche in Israël. Wat een verschil met de zachte nieuwsstroompjes in het sappige Nederland. Hier in het Joodse land staat zoveel op het spel, zaken waarvan Nederlanders gelukkig zijn verschoond. Je zult nooit in een Nederlandse krant lezen dat het voorbestaan van het Koninkrijk in gevaar is als … etc. Het wonderlijke is dat de opvallende levenslust van de Israëli’s samengaat met zwartgalligheid als het over de toekomst gaat, of over de relaties tussen seculieren en zwarte vromen, om voor het gemak de Palestijnse kwestie maar even weg te denken.

Ik ben een trouwe lezer van Ha’aretz, de onheilsprofeet onder de kranten hier. Enkele dagen geleden opende de krant met een citaat van een Amerikaanse journalist die van hooggeplaatste anonieme kringen in Washington had gehoord dat premier Benjamin Netanjahoe ‘kippenstront’ is. Uitdrukking van de frustratie rond president Obama over Netanjahoe’s vredesobstructie. Ik vind het vanuit een zuiver journalistiek standpunt onaanvaardbaar dat Ha’aretz op basis van anonieme bronnen de krant met dit non-nieuws opent. Gewoon vuilspuiterij. Een lid van de redactie van de krant, die ik goed ken, is het met mijn kritiek eens. Een paar dagen later verschijnt in Ha’aretz een spotprent waarop Netanjahoe lachend achter de stuurknuppel van een passagiersvliegtuig op de Twin-torens in New York invliegt. Met kippenstront en een spotprent wil Ha’aretz de spanningen tussen Jeruzalem en Washington onder de aandacht van de lezers brengen. Wat betekent het dat zo’n serieuze krant zich zo laat gaan, de controle over zichzelf verliest? Het is een symptoom van de diepe crisis waarin de Israëlische samenleving zich bevindt. Er is geen perspectief op een vreedzame toekomst. De Palestijnse kwestie brandt op de Tempelberg, een generaal waarschuwt voor Hezbollah-raketten die tot sluiting van de haven van Haifa en het vliegveld bij Tel Aviv zullen leiden. Hamas bewapent zich weer. En toch zegt een vrouw tijdens een diner in een fantastisch visrestaurant hoe goed het is van al die spanningen niets te merken. Zelfbedrog is natuurlijk onder deze omstandigheden de beste remedie tegen angst. Maar er zijn wel persoonlijkheden in en buiten het leger die waarschuwen voor de angstaanjagende status-quo, voor het uitblijven van een duidelijk Israëlisch vredesinitiatief. Deze hoge officieren beweren dat de huidige situatie in het Midden-Oosten vredeskansen schept die met beide handen moeten worden aangegrepen om de toekomst van het sterke, militair oppermachtige, Joodse land veilig te stellen. Ex-president Sjimon Peres riep tijdens de grote herdenking van de moord op Jitschak Rabin in 1995, Netanjahoe op het Arabische vredesplan als basis voor onderhandelingen met de Palestijnen te aanvaarden.

Mijn mening, gevormd door jarenlange ervaring met de Palestijnen en Israël: het kàn nog, als het messiaanse zionisme door de meerderheid van de Israëli’s tot de orde wordt geroepen. Het is te gek dat er fanatieke religieuze zionisten zijn die hun leven inzetten voor de herbouw van de Tempel. Dat was de missie ook van de vrome Jehoeda Glick die vorige week door een Palestijnse jihadist zwaar werd gewond. Ik heb gelezen dat hij zijn telefoon altijd open had staan om het bericht niet te missen dat met de bouw van de Tempel op de Tempelberg kan worden begonnen. Dat is ook een vorm van het Jeruzalemsyndroom dat Christelijke pelgrims, maar ook Joden, in religieuze waan brengt. Onder geen voorwaarde mag de Tempelberg de aanleiding vormen voor een godsdienstoorlog tussen de islam en het jodendom. Jehoeda Glick speelde met vuur.