“Ik bid tot God dat je woorden uit je hart komen en uit echt geloof, want ze zijn de waarheid. Welkom, Abbas, in de trein van geestelijke gezondheid die rijdt naar integratie.” Deze opvallende tekst schreef de Israëlisch-Palestijnse journalist Nael Zoabi in Israel Hayom, een nogal rechtse krant.

Waar doelde Zoabi op? Mansour Abbas, de leider van de kleine Ra’ampartij, die deel uitmaakt van de regeringscoalitie van Naftali Bennett, erkende dat Israël een Joodse en democratische staat is.

Het was een moedige en onvoorziene ontwikkeling dat de islamitische Ra’ampartij zitting zou willen nemen in de regering onder een premier die de Palestijnen negeert. Toen al was het duidelijk dat Abbas een realistische politicus is die voor het welzijn van de Arabische bevolking in Israël eieren voor zijn geld koos. Zijn sympathie gaat beslist uit naar de Palestijnse zaak, maar geld uit de staatskas voor de grote Arabische gemeenschap (twintig procent) is voor hem belangrijker.

Hij beseft dat er geen echte oplossing van de Palestijnse kwestie voor de deur staat en dat het daarom verstandiger is daar niet dag in dag uit op te hameren maar de realiteit te erkennen. Het is van groot belang dat een Israëlische Arabier in gaat tegen de overheersende stroom in zijn gemeenschap en gewoon zegt dat Israël een Joodse democratische staat is. Hij zou het begrip ‘Joodse staat’ met gerust hart hebben kunnen weglaten. Het is ook mooi te volstaan met Israël een democratie te noemen, met alles wat daaruit voortvloeit, zoals rechten voor de Arabische minderheid.

Mansour Abbas ging bewust een stapje verder door Israël als een Joodse democratische staat te benoemen. Deze Arabische politicus erkent de historische rechten van het Joodse volk op de tweeduizend jaar geleden verloren gegane Joodse staat door Romeinse hand. Zo leg ik tenminste zijn verklaring uit. Ik niet alleen, maar ook die Israëlische Arabieren die Mansour ervan beschuldigen de Palestijnse zaak te verraden.

Nieuwe verkiezingen zullen moeten uitwijzen of Ra’am door de Arabische kiezers wordt afgestraft of dat de opmerkelijke uitspraak van Abbas toch is aangeslagen. Voorlopig is Ra’am een van de hoekstenen van de huidige regeringscoalitie, de eerste Arabische partij die meeregeert.

Ten tijde van het door de moord op Rabin onderbroken vredesproces erkende de Palestijnse leider Arafat het bestaan van Israël, maar het zou nooit over zijn lippen hebben kunnen komen Israël als een Joodse staat te erkennen. Dat stond toen haaks op het Palestijnse nationalisme. Abbas heeft dat taboe doorbroken. Ik denk dat hij goed moet worden beschermd, want ‘verraders’ van nationale ideeën is in Israël geen lang leven beschoren.