Wat is belangrijker? De doorschijnende jurk van Sarah Netanyahoe of de veronderstelde zelfmoord van de Australiër Ben Zygler in een topgeheime Israëlische gevangenis? Voor de Israëlische media maakt het niet zo’n groot verschil. Sarah kreeg bijna even veel media-aandacht als de op mysterieuze wijze overleden Mossad-spion Zygler.
Laten we vooral niet vergeten dat haar man, Benjamin Netanyahoe, ook op de voorpagina’s preek. Nee, niet omdat hij er in geslaagd is een coalitieregering te vormen. Dat is een ingewikkeld proces en je weet nooit wat er achter zijn gepoeierde gezicht schuilt. De Israëlische media onthulden dat de goede, eerlijke Benjamin jaarlijks 35.000 shekel, zoiets als 7.000 euro, uitgeeft aan opmaak. Opmaakspullen om er beter uit te zien op de tv neem ik aan, of bij een bezoek aan president Barack Obama in het Witte Huis, als hij zijn woede over de vredestaal van Obama moet maskeren. Dat hij jaarlijks ook nog eens 10.000 shekel uit de schatkist pikt om ijsjes te kopen, nemen we hem voor het gemak maar niet kwalijk. Ik kan me best voorstellen dat hij soms moet afkoelen van de vuurkracht van de kritiek op hem en zijn lieve Sarah.
Oh ja, waarom kwam ze op de tribune van de Knesset zo doorschijnend tijdens de openingszitting van dit democratische lichaam? Kreeg ze opdracht van haar goede echtgenoot meer te laten zien dan goed is voor de gezondheid van de orthodoxe parlementariërs om duidelijk te maken dat zijn regering het misschien zonder religieuze partijen kan stellen? Opvallend en uitdagend was de jurk van Sarah wel. Jammer dat er geen Marilyn Monroe in zat, want zo’n schoonheid is Sarah ook weer niet.
De Netanyahoes blijken volgens de Israëlische media ook te behoren tot de duurste gezagsdragers die Israël ooit heeft gekend. Hun huishouding is vier maal duurder dan die van vorige premiers die in de residentie in Jeruzalem een tijdelijk onderdak vonden. Dat nieuws valt slecht omdat Netanyahoe zijn landgenoten oproept, smeekt ook, om de buikriem aan te halen. Evenals de meeste Europese landen is er een gapende wond op de begroting, een gat dat op de één of andere manier gedicht moet worden. Het grote verschil tussen Nederland en Israël is dat Israël in een oneindige bestaansstrijd is gewikkeld en van de ene in de andere oorlog verzeild raakt. Misschien is het goed ook maar eens te vragen hoeveel miljarden shekels Israël in de loop de jaren in de bezette gebieden heeft geïnvesteerd. Zou dat verklaren waarom bijna een kwart van de bevolking onder de armoedegrens leeft? Het is maar een idee. Het is te gek dat deze vraag in het felle Israëlische politieke debat bijna nooit op deze manier wordt gesteld. Het wordt hoog tijd dat de boeken over deze nationalistische verkwisting open gaan. En ook moeten we voor onze gemoedsrust weten hoe die joodse, Australische Mossad-spion in een Israëlische cel, die speciaal werd gebouwd voor Yigal Amir, de moordenaar van premier Yitschak Rabin, alweer twee jaar geleden is omgekomen. Was Ben Zygler betrokken bij een moord op een kopstuk van Hamas in een hotel in Dubai? Stond hij op het punt aan wie dan ook te onthullen dat de Mossad Australische paspoorten gebruikt voor activiteiten in de Arabische wereld, zelfs in Iran? Ik kan u verzekeren dat het gemakkelijker is over de doorschijnende jurk van Sarah te schrijven dan over de geheime wereld van de Mossad. Bij Sarah zie je tenminste wat.
