Alsof er geen Sjoa is geweest, is antisemitisme in de media, in de politiek en op straat een hot item. Niet alleen in Nederland en andere Europese landen maar zelfs in de Verenigde Staten, waar de Democraten het moeilijk hebben met een lid van het Congress van Somalische afkomst.
Ilhan Omar komt op voor de volgens haar onderdrukte Palestijnen in de door Israël bezette gebieden. In het hart van de Amerikaanse democratie is dat een nieuw verschijnsel. Haar wordt verweten een antisemitische toon aan te slaan. Dat zij dat ontkent en zich op het standpunt stelt dat kritiek op Israël geenszins antisemitisme is, wordt door Joden als een dooddoener genegeerd. We kennen dit debat ook in Nederland. De scheidslijn is dun, maar die is er naar mijn mening wel.
Antisemitisme is de voorloper van geweld. Dat weten we uit de recente geschiedenis en het verre verleden.
Als een leider van een land met nucleaire ambities Israël met vernietiging bedreigt gaan de alarmbellen rinkelen. Die geluiden komen uit de keel van de geestelijke en politieke leiders in Iran. Premier Benjamin Netanjahoe neemt die dreigementen heel serieus en beschouwt ze als een potentiële casus belli.
Carolien Roelants, de op het Midden-Oosten gespecialiseerde columnist van NRC, heeft geprobeerd het Sjoa argument te plaatsen in het perspectief van de machtsverhouding tussen Israël en Iran. Conclusie: Israël heeft als sterkere militaire mogendheid niets van Iran te duchten. Einde discussie.
Niet voor CIDI, Centrum Informatie en Documentatie Israël. Carolien kreeg van CIDI de wind van voren. Op Facebook plaatste CIDI een reeks video’s van Iraanse leiders die Israël met vernietiging bedreigen. CIDI : Heb je het nu begrepen Carolien? Een tekst op Facebook.
Nogal verregaande intimidatie naar mijn smaak, maar ja door het antisemitisme debat zijn de gemoederen verhit.
Het is goed er op te wijzen dat er ook andere geluiden zijn in de Arabische wereld, opgetekend door de journalist Mark Blaisse in Saoedi-Arabië tijdens zijn bezoek aan dat olierijke land.
Uit zijn zojuist gepubliceerde boek De Saoedi’s. De ongewisse toekomst van een machtige oliestaat tekende ik de volgende passage op. “De stemming wordt grimmig als Fahd zegt te twijfelen aan het verhaal van de Holocaust. Hij neemt geen genoegen met de algemene verontwaardiging en blijft beweren dat er sprake is van een slimme marketingtruc. Zijn vrienden worden nijdig en leggen hem uit dat dat je het aan de Duitsers kunt overlaten om exacte statistieken bij te houden. Gastheer Faisal grijpt in: het doet er niet toe hoeveel Joden er zijn vermoord. Maar het staat vast dát ze zijn vermoord. Als hun buren hadden ingegrepen was het misschien niet gebeurd. Laat het een les voor ons zijn, dat wij nooit zullen toezien hoe medemensen worden afgevoerd.”
Ik maak uit dit citaat op dat de leugen over het niet plaatsvinden van de Sjoa in intellectuele kringen in Saoedi-Arabië op weerstand stuit. Misschien is dat een gevolg van een soort ongeschreven belangengemeenschap tussen Israël en Saoedi-Arabië tegen Iran.
Mark Blaisse, die diep in de samenleving van Saoedi-Arabië kon doordringen, heeft ook de groeiende belangenverstrengeling tussen Jeruzalem en Riyad in zijn boek geanalyseerd. Zo meldt hij dat Israël druk op Berlijn heeft uitgeoefend om Riyad Leopard-2 tanks te leveren. In 2007 leverde Israël via Zuid-Afrika het Iron Dome anti-raketsysteem. Dat zijn slechts enkele voorbeelden van de strategische samenwerking tussen Israël en Saoedi-Arabië, onder andere tegen terreur.
Voor inzicht in de gecompliceerde machtsverhoudingen in het Midden-Oosten en de rol hierin van de VS, Rusland en China is dit goed gedocumenteerde en goed geschreven boek een aanrader. Behalve een scherpe kijk op de machtsstrijd in het koninkrijk licht de schrijver ook de sluier op over het sociale, religieuze en politieke leven in dit sleutelland in het Midden-Oosten. Ik heb De Saoedi’s. De ongewisse toekomst van een machtige oliestaat met grote belangstelling en plezier gelezen.
Het boek is uitgekomen bij uitgeverij Balans.
