Bij het schrijven van deze regels draait de wraakcirkel tussen Israël en de Palestijnen op volle toeren. Ik weet met absolute zekerheid dat geen der strijdende partijen, of het nu Israël of Hamas is of andere Palestijnse strijdgroepen, aan de winnende hand kan zijn. Dat is nu eenmaal de gulden regel van het meer dan een eeuw durende conflict tussen het zionisme en het Palestijnse nationalisme. De eruptie van geweld zal ongetwijfeld overgaan in een smeulend vuur tot de volgende uitbarsting, tenzij de wonden die de strijdende partijen nu oplopen zo’n pijn doen dat er een diplomatieke heelmeester aan te pas moet komen om de partijen tot rede te brengen. De tragedie van de huidige strijd is dat het eigenlijk nergens om gaat. Enkele tragische gebeurtenissen hebben de emoties zo hoog opgezweept dat de remmen van zelfbeheersing er onder bezweken. Wat is dan de diepste oorzaak van de nieuwe oorlogshandelingen? Ik ben er van overtuigd dat het uitblijven van een vreedzame uitweg uit het Israëlisch-Palestijnse conflict zowel de politieke als psychologische bron van het kwaad is.
Ik wil het nog een keer heel duidelijk formuleren: de Israëlische bezetting van Palestijnse gebieden heeft zowel de psyche van Israël als die van de Palestijnen verziekt. Zevenenveertig jaar bezetting is een te zware beproeving voor Israëli’s en Palestijnen. Periodes van schijnkalmte worden afgewisseld door geweld in allerlei vormen. Ik doel niet alleen op Palestijns verzet/terreur, maar ook op de kwaadaardige aspecten van het Israëlische nederzettingenbeleid in bezet gebied. Israël is gewoon te klein om het Palestijnse nationalisme echt te onderdrukken. De Palestijnen zijn te zwak om de bezetting van zich af te schudden.
Opzettelijk kies ik er niet voor de huidige situatie in politieke termen te analyseren. Ik wil me er toe beperken om nog een keer de historische kortsluiting tussen het zionisme en Palestijns nationalisme onder uw aandacht te brengen, zodat u de excessen in een historisch perspectief kunt voelen. Het conflict is te ingewikkeld en te emotioneel ook, om je goed te kunnen voelen bij het bepalen van de schuldvraag. Zo langzamerhand geldt voor dit conflict de analogie met de vraag wat er eerder was: de kip of het ei. Zionistische en Palestijnse leiders kunnen die vraag niet meer in alle eerlijkheid en naar geweten beantwoorden en zijn er daarom niet in geslaagd een brug naar vrede te slaan. De geschiedenis kronkelt er als een giftige slang doorheen. Geen woord nu over Netanjahoe of Mahmoed Abbas, geen analyse van die verschrikkelijke moord op drie jonge Israëlische studenten en van die wraakmoord op dat Palestijnse jongetje. Er is heel veel moed en staatsmanschap voor nodig om tegengif toe te dienen aan de beten die beide partijen elkaar toebrengen. Jammer en dom ook dat de Amerikaanse bemiddelaar John Kerry wel hoop bracht maar zich uiteindelijk gewonnen gaf en de partijen aan hun lot overliet. Dat vacuüm is gaan bloeden.
