Dit is een echt Indianenverhaal. Opgepikt in het grote koopcentrum in het hartje van Tel Aviv. Op de tweede verdieping van het Dizengoffcentrum drukte een aardig klein mannetje zijn opstaande haar naar beneden. Hij had verkeerde shampoo gebruikt, vertelde hij toen ik in zijn cadeauwinkel voor heren voor de verjaardag van mijn zoon een aansteker - een Zippo - had gekocht. Er ontstond een levendig gesprek met hem en zijn broer. Zo’n warm contact in een minuut dat Israël zo’n prettig, open land maakt. Beide broers emigreerden uit Peru en openden het winkeltje dat hen kennelijk geen windeieren legt. Kleine eitjes denk ik. Hun ouders hadden net voor de holocaust toevlucht gezocht in Peru. Jiddisj is een van de talen die de broers beheersen. Ze klagen niet over het niveau van de Israëlische gezondheidszorg. Maar met weemoed denken ze terug aan de medische kennis van de Indianen in hun vroegere vaderland. Een van de broers vertelt dat hij last kreeg van een grote niersteen. De behandelende arts wist niet goed wat hij er mee aan moest. In zijn wanhoop wendde de broer zich tot een medicijnman van een Indianenstam niet ver van zijn woonplaats. Deze keek hem goed in de ogen en gaf hem toen enkele bladeren van een hem onbekende inheemse plant. Koken en drinken kreeg hij als opdracht mee. Liters dronk de broer. Tot zijn vreugde verkruimelde de niersteen en kwam in brokjes uit zijn plasser. De behandelende arts was met stomheid geslagen toen hij constateerde dat de niersteen als sneeuw voor de zon was verdwenen. Nog een keer werd de broer door de medicijnman van ondragelijke pijn, na het nuttigen van een maaltijd, bevrijd. Weer bladeren van een andere plant koken, drinken en hup na een uur was de pijn als bij toverslag verdwenen. De broers betreuren het dat door het kappen van bossen en andere ingrepen in de natuur in Zuid-Amerika door de blanken, zoveel medische geheimen van de Indianen verloren gaan.
Zoals dat in Israël zo vaak gebeurt, maak je makkelijk contact. Ook deze keer in het kleine winkeltje. Van de wijsheid van de medicijnman van de Indianen in Peru kwamen we via een omweg op het hete Palestijnse dossier. Wat een aangename verrassing, voor mij tenminste. Eenstemmig zijn de broers uit Peru van mening dat een oplossing van het Palestijnse probleem aan de horizon staat. Niet nu misschien, maar wel in de nabije toekomst. Over vijftien jaar misschien. Eindelijk eens een positief geluid. Hoe de broers tot deze hoopvolle conclusie komen? Als Israëli’s en Palestijnen niet uit elkaar gaan, als het land niet wordt gedeeld in een Palestijnse staat naast Israël, dan gaat Israël als zionistische staat ten onder. Een holocaust van het zionisme noemen de zionistische broers uit Peru dit. Zonder aarzelen zeggen ze ook dat de meeste Israëli’s dat buikgevoel hebben. Ze willen toch als Joodse Israëli’s in een Joodse staat overleven! Daar gaat het toch om. Is dat ook de wijsheid van de Indiaanse medicijnman, ergens in een bos in Peru? Van nature ben ik een optimist. Maar telkens weer wordt mijn optimisme in Israël op de proef gesteld. De Palestijnse president Mahmoed Abbas verklaarde in een interview op de Israëlische tv dat hij begreep niet te kunnen terugkeren naar Sfad, zijn geboortestad in het noorden van Israël. Dat werd meteen uitgelegd in de media als het opgeven van de Palestijnse eis tot terugkeer. Was dat een Palestijnse opening naar hernieuwd vredesoverleg? Is dat geen grote Palestijnse concessie? In ieder geval een goed signaal. Niet voor premier Benjamin Netanyahoe. De Israëlische leider is niet ontvankelijk voor Palestijnse concessies omdat hij niet in de vredesintenties van de Palestijnen gelooft. Een Palestijnse staat valt volgens hem in handen van Hamas, zoals Egypte na de val van president Moebarak een Moslimbroederschapnatie wordt. Een loos argument is het niet. Maar wie niet waagt verliest zeker, is mijn raad aan Netanyahoe. Praten kan toch geen kwaad, zelfs niet met Hamas. Ongetwijfeld is dat het medicijn dat de Indiaanse medicijnman Netanyahoe en Abbas zou voorschrijven als hij tenminste de geuren van het Midden-Oosten zou kunnen opsnuiven.
Nu weer uit het café in Ramat Hasharon. President Barack Obama is herkozen. De kiesmannen met hem, het Amerikaanse volk diep verdeeld. Toen Obama in zijn overwinningsrede zei dat Amerika uit de oorlogen stapt, moet premier Benjamin Netanyahoe even een bittere pil hebben geslikt. Hij had gegokt, niet thuis, maar in de Amerikaanse openbare ruimte, op een zege van de Republikein Mitt Romney. Dat zou zijn bondgenoot moeten zijn in de aanval op de nucleaire infrastructuur van Iran. Netanyahoe’s onverstandige interventie in de Amerikaanse binnenlandse politiek ten gunste van zijn vriend Romney betekent niet dat hij Obama onbeschermd in de wildernis van het Midden-Oosten zal laten staan. Maar de herkozen Amerikaanse president heeft duidelijk gemaakt dat hij geen lust heeft in een militair avontuur in het Midden-Oosten. Israël houdt beslist een vriend in het Witte Huis. Het Joodse land wel. Maar Netanyahoe heeft zijn weinige krediet dat hij bij Obama nog had, verspeeld. Hij heeft domweg verkeerd gegokt. Ik sluit uit dat Israël op eigen kracht Iran zal aanvallen. Zonder de VS is het een te gewaagde actie. Voor Israël is dat de betekenis van de herverkiezing van Obama.
