Ik moest denken aan Colin Powell, die ongelukkige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken die voor de leden van de VN-Veiligheidsraad een tekenfilmpje vertoonde dat moest aantonen dat de Iraakse dictator Saddam Hoessein massavernietigingswapens produceerde en met treintjes vervoerde. Ik moest aan hem denken toen Benjamin Netanjahoe tijdens de Veiligheidsconferentie in München zwaaide met een stuk van de boven Israël neergeschoten Iraanse drone.
In opdracht van president George W. Bush loog de Amerikaan. Dat deed Netanjahoe niet. Zou de Israëlische premier echt denken dat zijn wereldgehoor daar in Duitsland Iran als het grootste gevaar voor de wereldvrede ziet en natuurlijk ook voor zijn land. Was hij voor het gemak even vergeten dat Noord-Korea wel atoomwapens heeft en Iran (nog) niet?
Verscheen hij voor de leiders van de wereld om een aanval tegen de nucleaire installaties van Iran aan te kondigen? Ja, indirecte verbale agressie. Daar zijn de ayatollahs ook goed in. Dreigen, dreigen. Heeft Poetin dat signaal opgevangen? De Rus heeft de ayatollahs onverwachts op het hart gebonden te stoppen met het dreigen de Joodse staat te vernietigen.
Binnenkort is Netanjahoe weer in Washington. Zal hij daar de plannen voor een preventieve oorlog tegen Iran met president Trump bespreken? Trump is toch ook een verbale vechtersbaas tegen Iran en Noord-Korea, voor en na de Olympische Spelen!
Beiden, Trump en Netanjahoe, hebben met ernstige binnenlandse problemen te kampen. Corruptieschandalen rond Netanjahoe stapelen zich op, terwijl Trump zich lijkt te verstrikken in Russiagate, illegale geldzaken met de Russische top en ontkenning van Russisch beïnvloeding van de Amerikaanse verkiezingscampagne ten gunste van Trump.
Is dat gevaarlijk voor beider beoordelingsvermogen? Zoeken zij afleiding in oorlog? Het is niet te geloven, maar honderd procent sluit ik deze stoute gedachte niet uit. Misschien is Netanjahoe wat voorzichtiger dan Trump, omdat zijn land in het hart van het Midden-Oosten ligt en de Verenigde Staten er ver vandaan, en Israël dus de zwaarste klappen krijgt te incasseren bij een nieuwe oorlog. En dan denk ik niet in de eerste plaats aan instortende huizenblokken onder raketgeweld (uit de arsenalen van Hezbollah) maar aan gesneuvelde soldaten en dode burgers. Na zoveel oorlog en geweld is een dergelijk scenario een oorlog te veel!
Tot grote blijdschap van de uitgeverij Cossee heeft David Grossman eindelijk de Israël Prijs voor Literatuur gekregen, misschien een opstapje naar de Nobelprijs. Grossman zit stevig in de portefeuille van deze Amsterdamse uitgeverij. Vandaar die Amsterdamse vreugde en trots op hun man in Israël.
Dat gevoel deelde ik natuurlijk, totdat ik werd geconfronteerd met een oproep aan David deze begerenswaardige prijs niet uit de “bevuilde” handen van Netanjahoe in ontvangst te nemen. Avigdor Feldmann, de bekende Israëlische mensenrechten jurist/advocaat heeft in een artikel in Haaretz de schrijver op het hart gedrukt niet naar de ceremonie te gaan. Netanjahoe’s besluit illegale, asielzoekende Afrikanen het land uit te zetten maakt hem voor Feldmann een man die de lessen van de Sjoa niet heeft geleerd en mensenrechten voor politiek gewin verkwanseld.
Bovendien heeft Netanjahoe in het verleden alles in het werk gesteld om te verhinderen dat Grossman die fel begeerde prijs zou krijgen. David Grossman staat bij Netanjahoe op de zwarte lijst omdat hij voor Palestijns zelfbeschikkingsrecht is en tegen de durende bezetting.
Al in 1984 was Grossman een van de eersten die waarschuwde voor de gevolgen van de bezetting in zijn boek Over de grens (The Yellow Wind). Zou Netanjahoe dat boek hebben gelezen?
