Na een lang bezoek aan Israël, aan mijn kinderen en kleinkinderen, ben ik weer terug in Bilthoven.
Ik onthoud me, ook in de Crescas-nieuwsbrief, niet van kritiek op dingen in Israël die mijn universele waarden aantasten. Achter die kritiek gaat diepe liefde voor de herrijzenis van Israël na de Sjoa schuil. Ik geef het toe: soms ben ik in verwarring, soms ben ik zó boos dat de boosheid omslaat in verdriet, wanhoop ook.
Dat zijn mijn gevoelens.
Deze week was het weer raak. Het 17-jarige Palestijnse meisje Ahed Tamini is onlangs tot acht maanden gevangenisstraf veroordeeld wegens het in het gezicht slaan van een soldaat in bezet gebied.
Voor Bezalel Smotrich, vicevoorzitter van de Knesset, is die straf te licht. “Ik ben van mening dat ze op z’n minst in de knieschijf had moeten worden geschoten. Voor de rest van haar leven zou ze daardoor huisarrest hebben”, schreef hij op sjabbat op zijn twitter-account. Wat een barbaarse wensdroom! Wat een verkrachting van universele Joodse waarden!
Je moet je verstand er goed bij houden om niet te generaliseren. Gelukkig is dit een uitwas. Ik weet dat heel veel Israëli’s hier afschuw van hebben, maar ik weet ook dat er steeds meer zijn die in het geniep ja en amen denken.
Israël staat al dagen lang voor een morele uitdaging langs de grens – hekwerk is een betere omschrijving – die Gaza van Israël scheidt. Is het juist om met scherpschutters op ongewapende Hamas-demonstranten te schieten aan de Gazaanse kant van het hek?
Worden daar in Palestijns bloed Joodse waarden vermorzeld?
De aanzwellende internationale kritiek concentreert zich op het aantal Palestijnse doden en gewonden, maar heeft nauwelijks belangstelling voor de motieven van dit door Hamas georganiseerde protest.
Zelfs als je die motieven analyseert en begrijpt, kan ik me niet aan conclusie onttrekken dat Hamas in hoge mate verantwoordelijk is voor het drama langs de hekken van Gaza.
Hamas heeft Israël in de valstrik van excessieve Israëlische zelfverdediging laten lopen! Had Israël anders dan met grof geweld kunnen reageren?
In de propagandaoorlog tussen Israël en Hamas trekt Hamas aan het langste eind, zonder enig werkelijk succes te boeken.
Israël heeft met vuurkracht voorkomen dat Palestijnen het hekwerk doorbreken en symbolisch naar Jeruzalem marcheren.
Mijn verwarring is oprecht en ik maak de lezers er deelgenoot van.
Wat dan?
De omsingeling van Gaza, waar 1.3 miljoen Palestijnen onder zeer ellendige omstandigheden al jarenlang zijn opgesloten zonder licht aan het eind van de tunnel, is een tijdbom die moet worden ontmanteld. Hoe? Er zit niets anders op dan dat Israël vanuit een krachtspositie met Hamas gaat onderhandelen in plaats van zich vast te bijten in de ontkenning van de Hamas-realiteit. Daar is in het Israëlische politieke klimaat moed voor nodig. En niet alleen aan de Israëlische kant maar ook bij de Palestijnen, die met Israël een Siamese tweeling zijn in het historische Palestina.
Moed tegen bloed.
