Er is iets eigenaardigs aan de hand. Israëli's schijnen er plezier in te hebben, of hebben er plezier in, op Holland af te geven. In het Joodse land is Holland als vluchthaven van vervolgde Joden in de Grote Oorlog al lang van zijn voetstuk gevallen. De mythe van de kolossale hulpvaardigheid van de Nederlanders is in de media hier doorgeprikt, mede dankzij de inspanningen van dr Gerstenfeld die er een hobby van heeft gemaakt Nederland pikzwart te maken.
Ik was eind vorige week nog geen uur in Israël of in mijn mailbox verscheen een verwijzing naar de schandalige, antisemitische opmerkingen van jongeren van Turkse afkomst die graag hadden gezien dat Hitler zijn werk had afgemaakt. Kort daarop een bericht uit Den Haag in de Israëlische media over een boycot van producten uit nederzettingen in bezet gebied. Een idee van Timmermans, geloof ik, dat wauwelend werd goed gepraat door Rutte die zich verschool achter een EU-besluit.
Wat ik ervan denk doet er niet. Of wel? Ik ben altijd tegen de Israëlische nederzettingengreep op bezet gebied geweest. Maar in de effectiviteit van de aangekondigde boycot geloof ik niet. Israël is een getraumatiseerd land. Boycot jaagt de geesten hier in de hoogste toppen. Meneer Timmermans en meneer Rutte, Israël moet anders worden aangepakt.
Dus in nauwelijks een etmaal waren er twee anti-Israëlische en anti-Joodse geluiden uit Nederland. Waarom wordt daarop hier zo snel en scherp gereageerd? Het antwoord naar mijn ervaring is nogal eenvoudig. Er is een bekend Israëlisch liedje met de tekst: de hele wereld is tegen ons. Als Nederland ook al tegen ons is, heeft niemand het recht ons te bekritiseren. Dan gaan we onze eigen weg of, zoals David Ben Goerion eens zei: Oem smoem … hetgeen betekent dat hij lak heeft aan de VN (Oem is VN). Israëli's zoeken altijd naar zelfrechtvaardiging. Het is een reflex van de historische angst. Dat Israël vaak in de fout gaat, kan aan deze mentaliteit worden toegeschreven. Daar ben ik zeker van. Dat er in Israël op dit moment een regering in de maak is die ook in de ban is van deze historische reflex, is duidelijk. Een invloedrijke commentator in Ha’aretz schreef deze week dat de nieuwe regering het aantal kolonisten in bezet gebied tot een miljoen wil opvoeren. Dan kunnen de Palestijnen de stichting van een Palestijnse staat voor eeuwig vergeten ... tenminste op de westelijke oever van de Jordaan. Over een paar dagen komt de Amerikaanse president Obama naar Jeruzalem en Ramallah. Zonder vredesplan. Misschien komt dat later, na het bezoek, als de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Kerry zijn tanden in het conflict zet. Netanyahoe blijft ondanks een zwak electoraal resultaat premier en behoudt in de in de maak zijnde regering een meerderheid van een stem. Genoeg om terug te blaffen, of om op uitstel en afstel te spelen.
In één opzicht slaat de Israëlische politiek wel nieuwe wegen in. De ultra-orthodoxe partijen verdwijnen in de oppositie. Dat is de grote overwinning van Yaïr Lapid, de leider van de nieuwe ‘Er is een toekomst’ partij. Ook heeft hij Netanyahoe gedwongen de grootte van de regering tot slechts 20 ministers terug te brengen. Ik betreur het dat Lapid zich kennelijk heeft neergelegd bij verdere versteviging van Israëls greep op bezet gebied. Ik hoop dat ik me vergis. Dat is mijn wens en vage hoop ook, als tenminste op het laatste moment de coalitieonderhandelingen slagen. Bij het schrijven van deze zin op woensdag 13 maart in Ramat Hasharon lijken de onderhandelingen muurvast te zitten. Nieuwe verkiezingen of komen de orthodoxe partijen toch via Netanyahoe terug in een regering zonder Lapid?
