Als deze column aanstaande vrijdag verschijnt, is het pas duidelijk of premier Benjamin Netanjahoe zich heeft gehouden aan het zelf opgelegde ultimatum om op 1 juli grote delen van de Westelijke Jordaanoever te annexeren. In het ‘Vredesplan van de eeuw’, uit de koker van de Amerikaanse president Donald Trump, wordt Netanjahoe dit territoriale lokaas voorgehouden.
Waar de Likoed-premier niet op had gerekend, is dat zijn vice-premier en minister van Defensie Benny Gantz van Blauw-Wit nog niet wil happen.
Gantz, die tot woede van zijn kiezers zijn verkiezingsbelofte verbrak nooit zitting te zullen nemen in een regering onder Netanjahoe, wil niet overhaast te werk gaan. Hij is van oordeel dat Israël ernstig rekening moet houden met Palestijnse en Arabische belangen en moet afzien van eenzijdig handelen. Ook vindt hij het niet handig Israël in coronatijd aan gevaren, bijvoorbeeld een derde intifada, bloot te stellen.
Dit tot grote ontstemming van Netanjahoe, die haast heeft om te annexeren voordat Trump in november door de kiezers uit het Witte Huis wordt gejaagd.
Volgens de Israëlische media heeft de in woede ontstoken Netanjahoe gezegd dat niet Gantz maar hij beslist! Dus kijk ik op 30 juni met grote ogen uit naar morgen, 1 juli.
Ik ben van mening dat inlijving van delen van de Westelijke Jordaanoever geen enkel objectief Israëlisch belang dient en in geen enkel opzicht bijdraagt tot Israëls veiligheid.
Invulling van het Amerikaanse vredesplan zet een dikke rode streep door het in 1993 gesloten akkoord van Oslo dat door premier Jitschak Rabin en de PLO-leider Jasser Arafat in Washington onder het welwillende oog van de Amerikaanse president Bill Clinton werd getekend.
Het zag er toen naar uit dat de Palestijnen in verschillende fasen van bestuursautonomie konden uitzien naar Palestijnse onafhankelijkheid.
Met drie kogels uit het pistool van de terrorist Jigal Amir in de rug van Rabin sneuvelde in november 1995 ook de kans op een vredesregeling met de Palestijnen.
Sedertdien is Likoed, met één onderbreking, aan de macht gekomen en gebleven.
De leiders van die partij hebben om ideologische redenen vastgehouden aan de ‘ondeelbaarheidsgedachte’ van Erets Jisraeel, het land van Israël.
De eerste Likoed-premier, Menachem Begin, verklaarde op 17 mei 1977 dat er honderden nederzettingen zouden worden gebouwd in bezet gebied om de weg naar Palestijnse onafhankelijkheid te blokkeren.
Jitschak Shamir, een harde Likoed-leider, hield deze lijn in volle overtuiging van zijn ideologische opvattingen aan.
Benjamin Netanjahoe heeft het wat omzichtiger gespeeld, maar in wezen is hij tegen de stichting van een Palestijnse staat, al zegt hij soms om tactische redenen het omgekeerde.
Na 1 juli zal duidelijk worden in welke richting het annexatieballetje gaat rollen.
Voor het welzijn van Israël en de gemoedsrust van veel Joden in de diaspora zou het beter zijn indien de gevaren die annexatie met zich meebrengt in coronatijd worden vermeden.
Netanjahoe zou een verstandige leider zijn als hij inziet dat de dagen van Trump als president hoogstwaarschijnlijk zijn geteld en dat in het Witte Huis een democratische president Joe Biden zitting zal nemen die al stevige waarschuwingsschoten naar Netanjahoe heeft afgevuurd om toch vooral niet de betrekkingen tussen Israël en de VS te verstoren.
