Waarmee te beginnen? Terwijl ik mijn IPad open, krijg ik een alarmbericht. Een vrachtauto in Jeruzalem is op wandelaars ingereden. Minstens vier doden en veel gewonden. Berlijn en Nice in Jeruzalem.
Ik wilde beginnen met te vermelden dat vijf oud-chef-stafs zich achter de onder vuur liggende huidige chef-staf hebben geschaard. De goede man wordt met de dood bedreigd door Messiaanse zionisten uit bezet gebied, omdat hij het opnam voor militaire rechters die een soldaat veroordeelden die een op de grond liggende gewonde Palestijn vermoordde. De militaire rechtbank in Hebron vond deze soldaat schuldig aan moord. Ogenschijnlijk een zege voor de rechtsstaat, maar zo voelde het niet in dit verscheurde land. De rechters werden voor verraders uitgemaakt en net als de chef-staf met de dood bedreigd! Weet wel: de woordoorlog tegen Jitschak Rabin eindigde met drie kogels in de rug van de vredespremier!
Ik begrijp wel dat Israëli's zich in het buitenland vervelen. Hier, in Israël, wordt je adrenaline dagelijks gevoed door de emoties van het nieuws.
Het politie-onderzoek naar corrupte activiteiten van premier Benjamin Netanjahoe is in een hogere versnelling gekomen. Ik zal u de details besparen. Naar buiten is gekomen dat hij voor eigen welzijn gunsten uitwisselde met Joodse buitenlandse geldbonzen, laten we zeggen kapitaalvorming. Gesprekken tussen Netanjahoe en op zijn minst één geldschieter, Sheldon Adelson, zijn opgenomen. Sheldon is een van de rijkste mensen op deze aardbol, met een geschat vermogen van 38 miljard dollar. Hij is gek op Netanjahoe en diens politiek en geeft daarom uit eigen vermogen een gratis dagblad uit in Israël, Israel Hayom, waarin Netanjahoe de hemel wordt ingeprezen.
Helaas… geld en politiek liggen in dit Joodse land met elkaar in bed. Vraag het maar aan oud-premier Ehoed Olmert, die wegens corruptiepraktijken in de trand van Netanjahoe achter slot en grendel zit. Wie volgt? Netanjahoe? Wie weet?
Ik ben vaak in Ramat Hasjaron, waar mijn kinderen en kleinkinderen wonen. Ik zit hier regelmatig in een café aan een ronde tafel: het parlement. Mijn tafelgenoten hier maken zich grote zorgen over dit land. Niet over de kwaliteit van het voedsel, niet over de levenslust en creativiteit, maar wel over het afglijden van democratische waarden. Ze zien het 'oude Israël' zinken, langzaam doch gestaag. Zoals ik al wist en schreef: de bezetting, ja, de bezetting bezet de democratie. Bezetting en democratie gaan niet samen! Helaas.
