De explosie van geweld tussen Israël en Hamas heeft ook geleid tot een ontploffing van haat binnen en buiten Israël. In mijn laatste column schreef ik dat een bestand een onvermijdelijke uitkomst zal zijn van de vijandelijkheden. Wanneer? Misschien nog bij het verschijnen van deze column. Als dan de balans van deze Israëlisch-Palestijnse oorlog zal worden opgemaakt, zullen droge getallen het grote verdriet aan beide kanten markeren. Ik onthoud me daar nu van. Een overwinnaar komt niet uit deze oorlogshandelingen naar voren.

De ervaring leert dat terreur, Hamas-terreur, niet kan worden verslagen. Dat kan pas, als het nog kan, als de diepere oorzaken van het Israëlisch-Palestijnse conflict kunnen worden opgelost. Dat lijkt me gezien de posities van beide partijen, een fata morgana. Ik kan me niet voorstellen dat premier Benjamin Netanjahoe de illusie heeft dat deze oorlog de laatste is. Zijn objectief is niet de herovering van de hele strook van Gaza - misschien wel het noordelijke deel - maar het afdwingen van één of twee jaar rust. Meer winst ziet hij ook niet in deze grote militaire expeditie in de strook van Gaza. Voor dat bescheiden doel betalen tientallen Israëlische soldaten en ook burgers met hun leven. Het dodental onder Palestijnse strijders en burgers is schrikbarend vele malen hoger. Dat is het ‘geheime’ wapen van Hamas. Hoe meer Palestijnse doden, hoe meer propagandawinst voor Hamas.

Het is absoluut misdadig dat Hamas een door Egypte aangekaart bestand heeft afgewezen. De leiders van die organisatie, in hun diepe bunkers, moeten toch beseffen dat het onschuldige Palestijnse burgers zijn die het slachtoffer worden van de Israëlische bombardementen, waarschuwingen ten spijt. De tv-beelden voeden ver buiten de haard van de oorlog de haat tussen Islamieten en Joden, onder andere als bijverschijnsel van anti-Israëlische betogingen. Dat is een zeer ernstige ontwikkeling die tot bezinning dwingt. In Israël heeft de oorlog weerzinwekkende vormen van racistische haat tussen Joden en Arabieren/Palestijnen aangenomen. De co-existentie tussen de Joodse meerderheid en Palestijns-Arabische minderheid (1.2 miljoen) is in de gevarenzone gekomen. Ik zal de lezer walgelijke uitingen van Israëlische Joden onthouden. Wel wil ik aanhalen dat een Imam in Berlijn heeft opgeroepen tot de uitroeiing van de ‘zwijnen, van de Joden'.

De propagandawinst van Hamas beperkt zich voorlopig tot de straat. Zelden heeft een Israëlische militaire campagne zoveel steun en begrip van regeringsleiders gehad als de huidige veldtocht. Hoe lang zullen zij de weerstand van de straat en de media kunnen trotseren? Waar ligt het keerpunt, of is het al in aantocht? Netanjahoe heeft de inval in Gaza onder ideale internationale omstandigheden kunnen lanceren. De Arabische wereld is tot op het bot verdeeld en verwikkeld in een godsdienstoorlog tussen de verschillende takken van de Islam. De vreselijke ramp met het boven Oekraïne neergeschoten burgervliegtuig leidde enkele dagen het internationale tv-nieuws van de oorlog tegen Hamas af. Ook de aanhoudende bombardementen van het Syrische leger op Aleppo verdwenen van de schermen, maar zullen ongetwijfeld terugkomen. Rest mij nog te vermelden dat de Hamas-raketbeschietingen op Israël aanhouden. Dat doet me denken aan de laatste Libanese oorlog toen het noorden van Israël maanden onder raketvuur uit Zuid-Libanon lag en Israël er niet in slaagde de raketinstallaties van Hezbollah uit te schakelen. Zal Hezbollah Hamas toch alsnog te hulp schieten of mag dat nu niet van Iran?