Natuurlijk zou ik moeten inspringen op het emotionele besluit van de Palestijnse president Mahmoed Abbas een dikke rode streep te zetten door het uit 1993 stammende Oslo-akkoord.

Naftali Benett, minister en leider van een nationalistische partij in de regering van Netanjahoe liet er geen gras over groeien. “Annexeren.” U weet natuurlijk wel wat hij bedoelt. “De hele Westelijke oever van de Jordaan, Judea en Samaria.” Wat te doen met de Palestijnen daar? En nog wat: Abbas heeft zich wel van zijn oerdomme kant laten zien, maar ik kan me niet voorstellen dat hij de veiligheidssamenwerking met Israël in de prullenbak zal gooien. Een betere bescherming is niet voorhanden tegen Hamas! En dat weet Abbas drommels goed. Althans dat zou hij moeten beseffen.

Of is hij zo in de war over Trumps pro-Israëlische, Jeruzalemse liefdesverklaring dat hij wartaal uitslaat, met zelfs een antisemitische ondertoon?

Ik zet Abbas even opzij om mijn aandacht te wijden aan de heel bijzondere film: Call Me by Your Name. Dat het over een mannenerotiek gaat, boeit me niet zo voor deze bijdrage aan de Crescas-nieuwsbrief. Mijn oog en oor werden getroffen door de Joodse invalshoek die de regisseur heeft gebruikt, puttend – neem ik aan – uit de roman van André Aciman.

Waarom staat de liefdesrelatie die zich in de film ontwikkelt tussen een 17-jarige Joodse jongen en een 24-jarige Joodse promovendus symbool voor erotiek? Waarom geen katholieken, protestanten of moslims introduceren als acteurs?

De nadruk op Joods in deze Italiaans-Amerikaanse coproductie wordt zwaar aangezet. Een grote gouden Magén David om de nek van Oliver, de promovendus, en een wat kleinere bij Elio. “Waarom draag je je Magén David niet”, vraagt Oliver aan Elio? “Wees niet bang voor wie je bent.” Elio verschijnt daarna bij het zwembad met een kleine Magén David om zijn hals.

Ook Chanoeka komt met brandende kaarsen in een chanoekia om de hoek kijken plus allerlei verbale referenties aan Jood-zijn.

Koos de regisseur zo nadrukkelijk voor Joodse homoseksuele erotiek op het scherm omdat dit in Italië wél kan en katholieke mannenliefde niet ? Het is een vraag die ik me tijdens het zien van de film onmiddellijk stelde.

Een antwoord heb ik niet.

Het is me opgevallen dat in tal van recensies die ik heb gelezen, aan mijn vraag voorbij wordt gegaan. Zelfs in The New York Review of Books, waar de analyse uitblijft, maar Chanoeka als naam wel wordt genoemd.

“Arbeiders aller landen verenigt U”, was ooit de communistische strijdleus. Joden ga de film zien, is mijn oproep. En laat me weten wat u vindt of voelt. Oké?