Het is nog niet absoluut zeker dat Hillary Clinton zich voor de Democraten kandidaat zal stellen voor het presidentschap in 2016. Zij wekt wel de schijn dat ze haar kaarten al zorgvuldig schudt om de benoeming van de partij in de wacht te slepen. Ik leid dat af uit haar enthousiaste steun voor bijna alles wat Israël doet. Ze stond pal achter Israëls oorlog tegen Hamas in Gaza en prees bij die gelegenheid het leiderschap van premier Benjamin Netanjahoe, in het bijzonder diens gematigd handelen. Het aaien van de Joodse stem, die in enkele staten van het allergrootste belang is om het presidentschap in de wacht te slepen, is een bekend verschijnsel in de Amerikaanse politiek. Je zou denken dat oud-president Bill Clinton, echtgenoot van Hillary, ook zo’n hoge pet op heeft van Netanjahoe. Dat is niet het geval. Bill gelooft niet in de vredeswil van de Israëlische leider. Nadat Hillary Netanjahoe zo hartstochtelijk tijdens een voorverkiezingsbijeenkomst had geprezen, bleef de microfoon open staan. Meer politici hebben hun handen aan openstaande microfoons gebrand. Hillary moet wel erg kwaad zijn geweest toen journalisten konden horen dat Bill niet in de vredesvisie van Netanjahoe gelooft. Een steek in de rug? Jaloezie misschien? “Als we hem (Netanjahoe) niet dwingen vrede te sluiten, zullen we geen vrede hebben,” ving de openstaande microfoon op uit de mond van Bill. Hij weet wat hij zegt en denkt, want in de rol van president heeft hij er veel uren Netanjahoe op zitten.
Senator McCain heeft het dezer dagen ook niet zo gemakkelijk. Tweemaal havik is een keer te veel! In 2012 liet hij zich in Irak fotograferen met Abu Bakr al-Baghdadi, de leider van het moordzuchtige kalifaat. Toen zag McCain in deze terrorist nog een vrijheidsstrijder tegen het moordenaarsregime van de Syrische president Assad. En dus bepleitte deze invloedrijke Amerikaanse senator bewapening van de strijdgroep van Abu Bakr al-Baghdadi. Het is mij niet bekend of Amerikaanse wapens inderdaad deze strijdgroep hebben bereikt. Als het wel zo is, dan hebben deze Amerikaanse wapens een dienst bewezen aan de snelle veroveringen van ISIS in Irak en Syrië. McCain heeft zich volledig verkeken op de persoon en ideologie van deze leider van het kalifaat. Ik durf te stellen dat de Amerikanen weinig inzicht hebben in de ontwikkelingen in het Midden-Oosten en van Israël ook niet veel begrijpen. Premier Netanjahoe laat zich in ieder geval niet imponeren door president Barack Obama met wie hij op slechte voet staat. De bijzonder scherpe kritiek van Washington op de inlijving van een groot stuk land nabij Bethlehem ter uitbreiding of stichting van een nederzetting, glijdt op hem af.
Joodse persoonlijkheden in Nederland reageerden uiterst fel op dit besluit. De Israëlische ambassadeur in Nederland, Haim Divon, trok in het laatste nummer van het NIW van leer tegen rabbijn Tamarah Benima die in dat Joodse weekblad haar afschuw over de inlijving van dat stuk land spuwde, tot ingehouden vloeken toe. De ambassadeur heeft beslist gelijk dat het verstandig zou zijn geweest als Tamarah de ambassadeur wel had gebeld in plaats van a priori te beweren dat hij niet naar haar zou willen luisteren. De argumenten die de gezant gebruikt om Tamarah ervan te overtuigen dat er niets mis is met de annexatie van land bij Bethlehem, kan naar mijn oordeel de toets van de kritiek niet doorstaan. Misschien ben ik door mijn kritiek op de nederzettingenpolitiek sedert 1967 bevooroordeeld. Maar ja, als correspondent van NRC in Israël sinds 1965, tot 2003, heb ik veel gezien, gehoord en begrepen. Indien de ambassadeur het nuttig en misschien zelfs prettig vindt om met mij van gedachten te wisselen, dan sta ik daar zonder meer voor open. Ik houd van de dialoog.
