Cijfers spreken soms hun eigen taal. Zeker als het om oorlogen gaat. Hoe langer de oorlog duurt hoe groter het aantal doden en gewonden aan beide zijden van het front.
Israël vecht nu, afgezien van de Onafhankelijkheidsoorlog (1948-49), zijn langste oorlog. Niet tegen een ander land maar tegen Hamas, een onder het woestijnzand ingegraven terroristische organisatie in Gaza. Een oorlog die begon op 7 oktober. Na 49 dagen is het einde van deze strijd op leven en dood nog niet in zicht. De met zwarte rouwranden omgeven cijfers duiden op de dimensie van dit conflict. Volgens Israël zijn bij het schrijven van deze tekst 104 soldaten gesneuveld en 1593 soldaten gewond, waarschijnlijk is dit cijfer aanzienlijk hoger.
Het is niet mogelijk een inzicht te krijgen in het aantal Hamas-terroristen dat is gedood en gewond. Daarentegen wordt door Palestijnse en internationale bronnen het aantal omgekomen Palestijnse burgers op 20.000 geschat. Precieze cijfers zijn er niet.
Deze cijfers geven aan dat er sprake is van een grote, heftige oorlog, waarbij de aanvallende Israëlische militaire overmacht stuit op heftig tegenstand van Hamas dat als een goed georganiseerde militaire macht tegen grondtroepen tanks en straaljagers vecht.
Er zijn volgens Israël aanwijzingen dat Hamas onder druk van het loodzware Israëlische offensief breuken vertoont. Toch beweren Israëlische militaire kringen dat het nog maanden kan duren voordat de ondergrondse in tunnels verborgen militaire machine van Hamas is vernietigt. Krijgt Israël die tijd van de Amerikaanse president Joe Biden?
Door de ongerustheid in zijn Democratische partij over het stijgende aantal Palestijnse burgerslachtoffers lijkt de door president Joe Biden geopende deur voor Israël langzaam maar zeker te sluiten. Met het oog op zijn mogelijke herverkiezing in 2024 oefent Biden druk op Israël uit om de aanval op Hamas in Gaza binnen afzienbare tijd te staken. Geen half jaar meer zoals Netanjahoe wil om Hamas volledig in de pan te hakken maar hooguit nog twee maanden.
Israël is zó afhankelijk van Amerikaanse politieke steun in de internationale arena en Amerikaanse munitie dat premier Netanjahoe het niet zal laten aankomen op een confrontatie met Biden. Tenzij hij aan de Amerikaanse politieke horizon zijn Republikeinse vriend Donald Trump de verkiezingen ziet winnen.
In het begin van de oorlog beloofde Netanjahoe dat Israël zal winnen en Hamas zal vernietigen. De overwinning kan slechts worden gevierd als álle gijzelaars – soldaten en burgers – het daglicht weer zien. Ik vraag me af waarom Israël, nu het al zoveel harde klappen aan Hamas heeft uitgedeeld, zou instemmen met het vrijlaten van alle Palestijnse gevangen – meer dan 6000 – tegen de Israëlische gijzelaars. Dat is een keiharde eis van de Palestijnse leider Yahya Sinwar, die vanuit een tunnel de strijd tegen Israël leidt. Die vrijgelaten Palestijnse gevangenen, onder wie zware jongens met bloed aan de handen, kunnen toch geen gevaar meer voor Israël vormen nu Hamas zo zwaar in het defensief is?
Voor zo’n beslissing is politieke moed nodig. Moed om Israëlische levens te redden uit handen van Hamas. Netanjahoe is vooralsnog doof voor de eis van Sinwar. Na 7 oktober is het voor Netanjahoe te vernederend Sinwar dat succes te gunnen. Waarom niet over nationale trots heenstappen om het hoogste – bevrijding van de gijzelaars – te vieren?
De verrekijker is op Gaza gericht maar het is ook goed te kijken naar de confrontatie tussen Israël en Hezbollah in Libanon, nog min of meer langs de bestandslijn tussen beide landen. Daar dreigt een nieuwe grote oorlog. Israël wil met militair geweld, als het langs politieke weg niet lukt, Hezbollah tot achter de Litani rivier verdrijven. Dan wordt acuut gevaar voor de inwoners in het Israëlische grensgebied met Libanon bezworen. Hezbollah beschikt over strijdgroepen aan de Libanese kant van de grens die het voorbeeld van Hamas kunnen volgen en Israël bestormen.
