De tv-serie van Raoul Heertje en Frans Bromet heeft in de Joodse wereld in Nederland nogal wat commotie gewekt.
Ik heb op facebook reacties gezien waarvan de honden geen brood lusten en die ik hier niet wil herhalen. Zo stuitend.
Esther Voet, de hoofdredacteur van het Nieuw Israëlietisch Weekblad, heeft – naar haar reactie in een hoofdartikel te oordelen – met afschuw naar de tv-reportages van beide heren gekeken.
Ze vindt het aanstootgevend en beledigend tegelijk dat “Joden andere Joden (ze bedoelt Israëli’s) in een kwaad daglicht stellen.” Ze suggereert dat Nederlandse kijkers vergenoegd kijken hoe Joden elkaar voor de camera van Raoul Heertje afvallen.
Ik zie het anders. Als oud-correspondent van NRC in Israël gedurende bijna veertig jaar weet ik uit ervaring hoe ingewikkeld, pijnlijk en ook verwerpelijk sommige aspecten van de Israëlische samenleving zijn.
In de krant komt dat anders tot uiting dan op het tv-scherm. In een krant kan je meer diepte en achtergronden geven. Op het tv-scherm komen mensen tot leven, daar overheerst de emotie.
Het is de verdienste van Raoul Heertje en Frans Bromet dat ze op rustige wijze de diepe emoties van het Israëlisch-Palestijns conflict in beeld en woord hebben gebracht.
Raoul is geen confrontatie aangegaan met de Israëli’s en Palestijnen die hij voor de camera heeft gebracht. De geïnterviewden hebben zonder tegenspraak, maar wel goed ondervraagd, hun verhaal kunnen doen.
Raoul en Frans hebben de realiteit laten zien: de bloeiende nederzettingen in bezet gebied, de muur om de Palestijnse gebieden, de indrukwekkende stedelijke ontwikkelingen in Israël, de pret-stad Tel Aviv waar alles lijkt te kunnen, de stranden, de herdenkingsceremonies door Israëli’s en Palestijnen en meer facetten van Israël en de Palestijnse gebieden.
Het is ongetwijfeld verfrissend dat hij geen politici heeft geïnterviewd maar mensen die eerlijk uitkomen voor hun trots, hun angsten en soms ook hun hoop op een vreedzame toekomst.
Vanuit die optiek heeft Raoul een eerlijk en boeiend beeld gegeven van de complexiteit van het Israëlisch-Palestijns conflict.
Ik begrijp best dat Joodse kijkers in Nederland zich hebben geërgerd aan de objectieve manier waarop Raoul en de camera de Palestijnse problematiek op het scherm hebben gebracht. Dat zijn kijkers die evenals Israëli’s die voor de camera verschenen, die niet in staat zijn en niet in staat willen zijn de Palestijnse kant te begrijpen, laat staan te willen leren kennen.
Palestijnen doorgronden ook de motieven niet van Joden die zich om religieuze en andere motieven in nederzettingen in bezet gebied vestigen.
Dat is de dramatische symmetrie van het conflict dat de media al driekwart eeuw bezighoudt.
