Waarom heeft Israël afgezien van een grote militaire interventie in de Gazastrook in reactie op de aanhoudende provocaties met raketten en brandballonnen? Waarom heeft de verbaal strijdbare premier Benjamin Netanjahoe zich laten strikken door een bestand met Hamas? Wat is er onder zijn leiding aan de hand met Israël?
Ik denk dat ik het antwoord weet en deel dat graag met de lezers van de Crescas-nieuwsbrief.
Het tamme Israëlische gedrag, zo strijdig met het Israëlische karakter, is het gevolg van de nieuwe strategische situatie in het Midden-Oosten. Israël is openlijk en in het geheim verbonden met soennitische Arabische landen – Saoedi-Arabië, Qatar en anderen – tegen Iran. Dat is naar mijn idee het geheim van de voor velen onbegrijpelijk zachte Israëlische politiek ten aanzien van Gaza. Ik zal in het kort uitleggen hoe ik tot deze conclusie ben gekomen.
Een nieuwe Israëlische militaire invasie van Gaza zal ongetwijfeld leiden tot honderden en misschien nog meer Palestijnse slachtoffers. Dat is een te zware belasting voor de soennitische bondgenoten van Israël, dat ondermijnt het gezag van de leiders in die landen, dat leidt tot binnenlandse spanningen.
Anders gezegd: Israëls vrijheid van handelen ten aanzien van Gaza en de Palestijnen is door de ongeschreven alliantie met de soennitische vijanden van Iran min of meer ingeperkt! Dat is een nieuw gegeven in de machtsverhoudingen in dit deel van de wereld, waaraan – naar ik heb gemerkt – zelfs door zeer ervaren kenners van dit gebied voorbij wordt gegaan. Ik ben van mening dat deze situatie ook van invloed zal zijn op de verhouding tussen Jeruzalem en Ramallah. Misschien zitten elementen van deze gedachtegang in het vredesplan dat in Washington in de maak is voor de oplossing van het Israëlisch-Palestijns geschil en dat wellicht in september zal worden gepresenteerd. Wie weet?
Ik wil nog een kronkel in het denken over het Midden-Oosten recht strijken.
Onlangs verscheen in het Engels een dik boek van de hand van de Ron Bergman, de Israëlische specialist op het gebied van de geheimen van de Mossad. In dat opzienbarende boek doet Ron uit de doeken hoe, wanneer en waarom de Mossad uit naam van de staat Israël sedert 1948 Arabische geleerden die werkten aan dodelijke wapens tegen Israël, uit de weg heeft geruimd. Duitse raketspecialisten in Egypte werden geliquideerd, evenals Iraanse atoomspecialisten en Palestijnse leiders. De lijst is lang en indrukwekkend, Waarom kreeg Ron toegang tot de geheime van de Mossad en waarom werd dit boek nú gepubliceerd? Een kundige waarnemer van het Midden-Oosten met wie ik sprak, was verbijsterd over de onthullingen over deze vorm van Israëlische terreur. Wat hij niet door had, was dat dit boek is verschenen, in het Engels in de VS, als een waarschuwing voor geleerden die zich in de Arabische wereld inzetten voor wapenontwikkeling tegen Israël. Via Bergmans boek zijn ze gewaarschuwd. In zijn boek is de Mossad aan het woord.
