Over een paar dagen ben ik weer bij mijn kinderen en kleinkinderen in Ramat Hasjaron. Hoe vaak moet ik dan weer naar de schuilkelder rennen? Ik hoopte, zoals velen natuurlijk, dat het bestand tussen Israël en Hamas stand zou houden. Vergeefse hoop, want de oorlog is weer in alle hevigheid uitgebroken. Ik luisterde dinsdagavond via de computer natuurlijk naar Kol Israël, de Israëlische staatsradio om me voor zover dat mogelijk is langs deze weg op de hoogte te stellen van de zich ontwikkelende situatie. Een vriendin uit Tel-Aviv belde eerder op de avond. “Twee zware knallen, vlak bij ons,” zei ze. “Ja, raketten.” Ik weet niet of u op de hoogte bent, maar via de elektronische media worden de burgers van Israël gewaarschuwd voor inkomende raketten uit de strook van Gaza. Dinsdagavond was het wat je noemt raak. Voortdurend klonken door de radio-uitzendingen heen waarschuwingen voor raketvuur. In het zuiden, in het centrum, bij Tel-Aviv, nabij Jeruzalem… steeds opnieuw. Israël lag onder zwaar raketvuur. En woensdagochtend bij het schrijven van deze column ook. Zo zal het wel een tijd doorgaan, tenzij de heethoofden bij hun zinnen komen en weer proberen te praten.
Deze nieuwe gevechtsronde is vanuit Gaza begonnen nog voordat het bestand was verlopen. Hamas woordvoerders zeggen dat hun organisatie er niet achter stond. Zoals vaker gebeurt, is het waarschijnlijk de een of andere kleinere terroristische organisatie die om eigen, kortzichtige redenen, het vuur op Israël opende. Natuurlijk kan je van Netanjahoe en de zijnen niet verwachten bij de pakken neer te gaan zitten. Maar er gebeurde iets dat niet had moeten gebeuren, naar mijn smaak tenminste. Netanjahoe zag zijn kans schoon om de militaire leider van Hamas, Mohammed Deif, te vermoorden. De bommen op zijn huis troffen doel maar om nog onduidelijke redenen overleefde Deif de aanslag. Zijn vrouw en dochter lagen echter wel dood onder het puin. Was Deif thuis omdat hij in de veronderstelling verkeerde dat het bestand nog van kracht was en ten minste zijn organisatie de eerste drie raketten niet op Israël had afgevuurd? Of was hij toch in zijn schuilplaats?
Vermoedelijk in reactie op deze mislukte moordaanslag openden Hamas en andere terroristische organisaties hun raketarsenalen en legden Israël onder een bui van raketten.
Denken Netanjahoe en zijn ministers nu echt dat het vermoorden van kopstukken van de vijand een overwinning waarborgt? Ik herinner me dat Israël in 2004 de oude, deels verlamde Hamas-leider Sjeich Ahmed Yasin in zijn rolstoel om zeep bracht. Ahmed al-Jabari, leider van de militaire vleugel van Hamas werd in 2012 in Gaza door Israël gedood. Tijdens die aanslag werd ook Deif gewond. Ik herinner me dat Mossad-agenten in 1997 in de Jordaanse hoofdstad Amman de Hamas-leider Khaled Mashal met vergif inspoten. De twee Mossad-agenten werden door de Jordaniërs gearresteerd. Onder zware druk van de Amerikaanse president Bill Clinton en Jordaanse dreigementen stuurde Netanjahoe tegengif waardoor het leven van Mashal werd gered. Deze Mashal, die onderdak heeft gevonden in Qatar, is de hoogste Hamas-instantie die over oorlog en vrede met Israël beslist. De ideologische moord op premier Yitschak Rabin past ook in de moordbazar van het Midden-Oosten. Deze Israëlische koningsmoord is de enige moord die wel effect heeft gehad op het Israëlisch-Palestijnse conflict. Het vredesproces tussen Israël en de PLO liep er op stuk.
Het uit de weg ruimen van Palestijnse kopstukken heeft de veiligheid van Israël geen dienst bewezen. Het tegendeel is naar mijn mening waar omdat er na het vermoorden van bekende terroristen onmiddellijk nieuwe leiders opstaan om het stokje van de marathon van geweld over te nemen.
