Het doek over reeds lange geheime contacten met de Verenigde Arabische Emiraten is met de Israëlische vlag in top gevallen.

De vredesovereenkomst tussen Israël en de emiraten is een strategische aardbeving in het Midden-Oosten. Jared Kushner weet waar hij het over heeft. Hij verwacht dat spoedig Saoedi-Arabië, Oman en Bahrein in het voetspoor van de emiraten openlijk de vredesweg naar Israël zullen inslaan.

Wat is de strategische betekenis voor Israël en de soennitisch-Arabische wereld van dit nieuwe wonder in het Midden-Oosten?

Ik zal het in één zin verwoorden: Israël is de militaire beschermer geworden van de Golfstaten tegen Iran. Niet in manschappen maar in hoogwaardige militaire uitrusting. Hightech wapens in het bijzonder.

De Palestijnse nationale aspiraties zijn door de vredestoenadering tussen Israël en de soennitische Golfstaten ‘van de kaart gevallen’. De Palestijnse hoop op een onafhankelijke staat is voorlopig van de baan. Ja, de Palestijnen hebben gelijk. Ze zijn opnieuw verraden door hun Arabische broeders. Eerst in 1979 toen de Egyptische president Anwar Sadat vrede met Israël sloot en de Palestijnse belangen als een baksteen liet vallen. En nu opnieuw: de Golfstaten houden niet langer vast aan het tot voor kort eensgezinde Arabische standpunt dat Palestijnse onafhankelijkheid de prijs is die Israël moet betalen voor vrede met de soennitisch-Arabische wereld.

Voor de emiraten was het genoeg dat Israël afzag van annexatie van dertig procent van de Westelijke Jordaanoever om Jeruzalem de vredeshand te reiken. Zou Netanjahoe in overleg met Trump met annexatie hebben gedreigd om de emiraten over de brug te halen? Was het zo subtiel? Ik sluit het in ieder geval niet uit, temeer omdat een ambassadeur van de emiraten ongeveer een maand geleden een brief in Yediot Achronot publiceerde, waarin hij stelde dat het opgeven van Netanjahoe’s annexatieplan een voorwaarde was om een vredesdeal te sluiten. Hij verbond daaraan niet de eis dat Israël zou moeten onderhandelen met de Palestijnen voor een oplossing van dit slepende, potentieel explosieve conflict.

Bij wijze van Pavlov-reactie heeft de Palestijnse leider Mahmoed Abbas zich in de weigeringsbunker ingegraven. Ik zie hem daar ook niet meer uit komen. Er komt geen Palestijnse staat en de Israëlische bezetting, inclusief groei van de nederzettingen in bezet gebied, blijft.

Van de soennitisch-Arabische wereld heeft de Palestijnse leider in Ramallah niets te verwachten. De sjeiks en koningen zullen vrede met Israël niet inruilen voor Palestijnse belangen.

In weerwil van de extreme zwakte van de Palestijnen is het naar mijn mening van belang dat Israël zijn harde anti-Palestijnse politiek verzacht, naar openingen zoekt tot normalisering met de Palestijnen en uiteindelijk instemt met een Palestijnse staat volgens de contouren van het in 1993 tussen Rabin en Arafat gesloten akkoord van Oslo.

De Palestijnen hebben weliswaar de soennitisch-Arabische leiders verloren maar vertegenwoordigen die ook de Arabische bevolking?

Voor het duo Trump-Netanjahoe is de doorbraak tussen Israël en de Verenigde Arabische Emiraten (Dubani) een bovenaards geschenk.

Trump presenteert zich aan de Amerikaanse kiezers als een vredesapostel en jals een staatsman, de derde Israëlische leider na Begin en Rabin die vrede sluit met een Arabisch land.

Of dit voldoende is voor Netanjahoe om vervroegde verkiezingen uit te schrijven is twijfelachtig. Want ook de Israëlische politiek heeft zijn weigeringsfront. Voor Naftali Bennet, leider van het Joods Huis, is het afzien van inlijving van een groot deel van bezet gebied, Judea en Samaria, verraad van het zionisme.

Hij zou de politieke balans in het nadeel van Netanjahoe kunnen beïnvloeden. Toch denk ik dat de Israëli’s blij zijn met de verdere integratie van hun land in het Midden-Oosten.

Dat is goed voor het vredesgevoel, dat is goed voor de afschrikking van Hamas en Hezbollah en ook voor de Israëlische economie.

Ik gebruikte het begrip ‘strategisch’ om de nieuwe ontwikkeling in het Midden-Oosten te kwalificeren.

Strategisch? De rijke emiraten hebben een defensiebudget van 23 miljard dollar. Daar zit grote winst in voor tal van Israëlische militaire en hightech ondernemingen, Dollars die daar reeds jaren in het geheim door Israëlische militaire en hightech ondernemingen worden verdiend.