Gelijk is niet synoniem aan moord. Vaak, eigenlijk altijd, heb ik me op papier uitgesproken tegen de nederzettingenpolitiek, tegen de pogingen langs slinkse wegen een onomkeerbare situatie op de bezette Westelijke oever van de Jordaan te scheppen.
Ik begrijp het Palestijnse verzet tegen de bezetting wel. Maar onder geen enkele voorwaarde begrijp ik de moordzucht van Palestijnse terroristen die de kelen van vrouwen doorsnijden, in nabijheid van hun kinderen, of een zwangere vrouw een mes in de long steken. De Palestijnen die de laffe moed hebben dat te doen, zijn geen terroristen maar moordenaars. Aan het begrip ‘terrorist’ is zoiets als het begrip rechtvaardigheid gekoppeld.
De Zweedse minister van buitenlandse zaken schoot haar giftige pijlen op Israël af met de beschuldiging dat het Israëlische leger ook minderjarige Palestijnse messentrekkers geen kans geeft hun aanvallen te overleven. Kort door de bocht gezegd, zijn Israëlische soldaten voor haar moordenaars! Haar pijlen zijn giftig maar er zit ook wel wàt gelijk aan. Niet in alle gevallen was het nodig - ik weet dat van Israëlische tv-beelden - om een jonge Palestijnse messentrekker naar Allah te sturen.
Maar hoe kan je aan Israëlische soldaten uitleggen dat ze zelfbeheersing moeten tonen als Palestijnse messentrekkers, à la ISIS, kelen doorsnijden of ander misdadig gedrag vertonen?
Ik vind die vrijwel dagelijkse messentrekkerij een zeer verontrustend symptoom van de bezetting. Het zijn vulkaantjes van frustratie, van uitzichtloosheid, die ontploffen. Misschien wel onder invloed van ISIS, misschien wel onder invloed van Palestijnse propaganda, indoctrinatie ook.
Het is geen intifada volgens het patroon van de opstanden in 1987 en 2000. Als ik het goed begrijp, staat er geen leiderschap achter de Palestijnse messentrekkers. Was het maar zo. Dan wisten de beleidsmakers en generaals in Israël waar ze aan toe zijn. Dan was er een adres. Nu borrelt de haat van alle kanten op. Het zit heel diep. Die messentrekkerij zonder leider en richtlijnen is een pathologisch verschijnsel. Het is een ziekte die moet worden behandeld. Maar hoe?
Premier Benjamin Netanjahoe tast in het duister. Hij en zijn nationalistische ministers klampen zich vast aan het idee dat er geen verband is tussen de bezetting en de moordzuchtige terreur. Want, zo luidt de redenering bij de van historisch besef gespeende nationalisten, territorialisten, de Palestijnen willen ons niet in ‘ons land.’ Daar zit wel wat in natuurlijk. Zij woonden er vroeger ook. En velen nu niet meer.
Ik vind het nogal spannend dat de generaals wel een uitweg weten. Zij pleiten ervoor de Palestijnse economie te stimuleren. Het idee is de terreur van inkomen te scheiden. De regering Netanjahoe ziet kennelijk ook wel wat in dat idee, want méér Palestijnen hebben ondanks de terreur werkvergunningen in Israël gekregen. Of dat voldoende is om de vulkaan van frustratie in de bezette gebieden te doven, lijkt me twijfelachtig.
De EU en de VS hebben deze week één lijn getrokken … de bestandslijnen van 1967 moeten Israëls grenzen worden. Wat buiten die grenzen gebeurt, is illegaal. Dat is het argument waarmee de EU in Brussel heeft besloten producten uit nederzettingen in bezet gebied te boycotten. Gelijktijdig heeft de Amerikaanse ambassadeur in Tel Aviv Israël gewaarschuwd niet af te glijden naar een apartheidsstaat.
Het Palestijnse gezag in Ramallah wint op punten van Israël. Ik ben zo vrij het een schijnoverwinning te noemen want zonder druk, zonder echte scherpe tanden, laat een in zichzelf gelovend Israël, onder premier Benjamin Netanjahoe, zich niet van zijn stuk brengen. Dat is de realiteit. Het spijt me voor het EAJG van Jaap Hamburger. Jaap, wat je doet is vechten tegen de bierkaai! Neem een glaasje om bij te komen van mijn woorden.
