Ik schaam me. Waar haalt Avigdor Lieberman de schandelijke brutaliteit vandaan om Benjamin Netanjahoe in het Joodse land te vergelijken met de briljante nazi-propagandist Goebbels? Als er één nazi is geweest die – met vlammende, gillende stem – heeft opgeroepen tot het vermoorden van het Europese jodendom dan is het wel deze schurk. Dat Lieberman Netanjahoe ook vergeleek met de massamoordenaar Stalin is eveneens schokkend. Voordat Lieberman uit zijn dak ging tegen Netanjahoe kreeg de oud-Likoedpremier van hem het ‘ere-predicaat’ van “schuim der aarde” toegeworpen.
Wat bracht Lieberman er toe de politiek zo te bevuilen? Netanjahoe blijft beweren dat Lieberman twintig jaar geleden fraude heeft gepleegd. Het is nooit bewezen, maar als zoiets tientallen malen wordt herhaald, wordt het de ‘waarheid’. En dat was precies het pr-credo van Goebbels: “Blijf de leugen herhalen dan wordt het de waarheid”, heeft hij gezegd.
Achter dit verbale geweld gaat een diepe, persoonlijke afkeer tussen beide heren schuil.
Dat het er in de Israëlische politiek, een land vol spanningen en onzekerheden, hard aan toegaat is niet nieuw. Met lieve woordjes wordt in Israël geen politiek bedreven. Er staat zoveel op het spel in dit land dat nooit echte vrede heeft gekend en eigenlijk altijd in staat van paraatheid verkeert. Omdat er altijd levens op het spel staan zijn de meningsverschillen over hoe het verder moet zo schrijnend groot.
Nu Israël over zes weken, op 1 november, weer naar de stembus gaat, laait het verbale politieke geweld in alle hevigheid op. De vraag die in de stembus moet worden beslist is of Israël een ultrarechtse regering krijgt of het naar rechts neigende midden weet te behouden.
Ultrarechts betekent in dit verband dat Itamar Ben Gvir, een leerling van de racistische rabbijn Meir Kahane met zijn groter wordende aanhang Netanjahoe in staat stelt zo’n regering te vormen. Ik weet dat Netanjahoe niet gediend is van het anti-Palestijnse racisme, maar ja, als het om de macht gaat sluit ik niet uit dat hij de Kahanisten in een door hem te vormen regering opneemt. Opiniepeilingen wijzen uit dat Otsma Yehudit, Joodse macht, op twaalf zetels in het 120 zetels tellende parlement kan rekenen en dus het Israëlische politieke landschap een flinke ruk naar rechts kan geven.
U hoeft zich in het veilige Nederland niet te verbazen dat 3000 kilometer verderop een politieke strijd op leven en dood wordt gevoerd. Het gaat om de vraag of het oude democratische Israël in de prullenbak van de geschiedenis belandt, of er een ‘ander’ Israël wordt geboren, minder tolerant, minder democratisch, met een scherpe anti-Palestijnse agenda.
Dit alles speelt zich af ver buiten de internationale belangstelling. Ik volg de internationale media zo goed en kwaad als het kan. Israël is van de voorpagina’s verdwenen. Kennelijk zijn de lezers Israël-moe en spelen de redacteuren daar op in.
