Hoe kan je langs democratische weg absoluut heerser worden? Op deze vraag is het antwoord natuurlijk: met geweld. Ik vind dat Israël even goed moet opletten op de capriolen van de Turkse leider Erdogan. Tijdens de laatste verkiezingen verloor zijn partij de absolute meerderheid in het parlement doordat de partij van de Turkse Koerden (21 procent van de Turkse bevolking) over de kiesdrempel van tien procent sprong en met steun van veel andere Turken de machtsdroom van Erdogan verstoorde.
Hoe kan je die droom toch verwezenlijken? Het antwoord is even simpel als verwerpelijk. Je stelt nieuwe algemene verkiezingen in het vooruitzicht, die je laat voorafgaan door geweld tegen de Koerden. En dat Machiavellistische idee verstop je achter oorlogsvoering tegen terroristen op Syrisch grondgebied. Wie zijn die terroristen dan die de Turkse luchtmacht op hun stellingen zien duiken? ISIS en de PKK-strijders van de Koerden. Nu even opletten: de Koerdische strijders van de PKK hebben op Syrisch grondgebied indrukwekkende successen geboekt tegen de terroristen van ISIS, tot grote vreugde van Washington. Doordat ISIS ook aanslagen uitvoert in Turkije, zou de Turkse premier Erdogan van blijdschap een gat in de lucht moet springen en de Koerden moeten omhelzen. Hij doet ze echter liever de strop om omdat de Koerden, als een belangrijke minderheid, afscheiding van Turkije willen of een grote mate van zelfbestuur eisen. Om dat doel te bereiken is er sprake van een aanhoudende politieke en terroristisch geaarde opstand (afgewisseld met onderhandelingen) van de Koerden tegen Ankara, in Turkije en vanaf Syrisch grondgebied.
Koerdische PKK-strijders hebben in hun domheid enkele aanslagen vanuit Syrië op Turks grondgebied uitgevoerd en daardoor Erdogan in de gelegenheid gesteld de terreur van ISIS en de PKK over één kam te scheren. Hij is er in geslaagd deze boodschap ook aan de NATO te verkopen. In het slotcommuniqué van de grote NATO-conferentie over ISIS werd dinsdag met geen woord gerept over de Turkse oorlog tegen de PKK in Syrië en de daarop volgende massa-arrestatie van Koerden in Turkije. Met andere woorden: de NATO, onder leiding van de Amerikanen, heeft vóór Turkije gekozen en de Koerden in Syrië als een baksteen laten vallen. (Het streven van de over Turkije, Iran, Irak en Syrië verspreide 72 miljoen Koerden om een onafhankelijke staat, Koerdistan, op te richten, botst al honderd jaar met de belangen van de gastlanden en daarmee verbonden mogendheden. Israël heeft jarenlang nauwe militaire banden met de Koerden onderhouden, maar deze werden door Jeruzalem ondergeschikt gemaakt aan de indertijd warme banden met Turkije).
Turkije heeft als lid van de NATO in Brussel een vrijbrief gekregen om de oorlog tegen de Koerden in Syrië voort te zetten. Ik vermoed dat de leiders van ISIS om dit verraad van de Koerden, die als enigen in Syrië effectief tegen ISIS vechten, in hun vuistje lachen. Het slaan van de oorlogstrom tegen de Koerden in en buiten Turkije zal volgens de berekeningen van Erdogan de nationalistische gevoelens in Turkije zo hoog opzwepen, dat daaruit in de stembus winst valt te behalen.
Erdogan en Netanjahoe hebben gemeen dat ze met het oproepen van angst, de één tegen de Koerden, de ander tegen Iran en de Palestijnen, politieke winst denken te behalen, en dat ook doen.
