Ik ben een verwoed fietser. Als het weer het toestaat, draai ik iedere dag op een nogal zware Gazelle tegen de twintig kilometer. Dat is mijn manier om in conditie te blijven. Waarom vraag ik uw aandacht deze keer voor fietsen en niet voor de vervroegde algemene verkiezingen in Israël of de opsluiting van illegale immigranten daar. Maximaal drie jaar achter hekken, zonder proces, in afwachting van uitwijzing. Het doet me pijn. Het klopt niet met mijn innerlijk kompas. Zijn ze daar in Jeruzalem onze geschiedenis vergeten? Geen lessen getrokken? Is dat de manier om het Joodse karakter van Israël te beschermen tegen de zwarten uit Afrika die uit bittere nood, onder barre omstandigheden, al dan niet gemarteld en verkracht door Bedoeïenen in de Sinai-woestijn, het Beloofde Land binnendringen? Zijn er geen andere, meer humane oplossingen? Ik wil daar nu niet verder op ingaan. Toch moet u het weten. We moeten het weten. Snapt u? Dat fietsen dan.

Kunt u zich voorstellen op een hardboard fiets van nog geen tien kilo te fietsen voor minder dan 20 euro per fiets? Hoe kan dat? Wie heeft dat bedacht? Waar? In Israël natuurlijk. Het is geen geintje. Maar Ishar Gafni heeft vier jaar aan een dergelijke wegwerpfiets gewerkt. Over een half jaar, zo las ik in de Israëlische pers, begint de massa-productie. Deze fiets bevat geen metalen onderdelen. Ook geen luchtbanden, maar banden gemaakt van gerecyclede autobanden. Ik hoop dat het zadel zacht zal zijn, want ook zie ik in het ontwerp geen vering in de voorvork. Deze revolutionaire tweewieler is zo ontworpen dat er zelfs een elektrische motor aan kan worden gekoppeld. Volgens de ontwerper hoeft de koper zich geen zorgen te maken over de houdbaarheid van de fiets. Het geperste houtpulp waarvan de fiets is gemaakt is gehard, waterdicht gemaakt en geverfd. Die combinatie maakt deze Israëlische fiets zo revolutionair. Ik denk niet dat er ooit een exemplaar voor de Tour de France van kan worden gemaakt. Dat zou te hoog gegrepen zijn. Misschien niet voor Lance Armstrong die vast een pil zou hebben geslikt om als een hinde over de bergen te vliegen en zeven maal de Tour op een dergelijke fiets te winnen.

Dat een ondernemer uit een kibboets op het idee komt een ecologisch verantwoorde fiets te ontwerpen, lijkt me het gevolg te zijn van de fietsrevolutie in het Joodse vaderland. Tel Aviv is in hoog tempo een fietsstad aan het worden. Op de meeste plaatsen in de stad kan je op een vrij eenvoudige manier fietsen huren en daarmee bijvoorbeeld over het gloednieuwe fietspad langs de boulevard, langs het strand, een tocht van een tiental kilometers maken. Vooral veel jonge inwoners van Tel Aviv, een vrij platte stad zonder heuvels, hebben een sportfiets gekocht waarmee ze, als er geen fietspad is, over de stoepen sjezen, tot woede vaak van voetgangers die zich door dit fietsgeweld bedreigd voelen. De kleine, opvouwbare elektrische fiets van Chinese makelij maakt ook furore. Ook op de stoep. Daar jagen ook met elektrische motortjes uitgeruste steps de voetgangers de stuipen op het lijf. Maar ja ... Tel Aviv beweegt. Over een paar dagen ben ik weer in Ramat Hasharon. Ik hoop dat het laatste stuk van het fietspad tussen mijn verblijfplaats en Tel Aviv dan klaar is. Dan laat ik mijn uit 1978 stammende oude Volvo GL 244 bij mijn vroegere huis staan en fiets ik binnen twintig minuten naar het Tel Avivse strand. Wat een fietsgeluk!