Hoe ziek is de Amerikaanse democratie? Die vraag is belangrijk omdat Israëls veiligheid in hoge mate afhankelijk is van de Verenigde Staten. Het zal de lezers van de Crescas-nieuwsbrief niet zijn ontgaan dat oud-president Donald Trump een belangrijke rol heeft gespeeld in bestorming van het Capitool op 6 januari. Was het een staatsgreep? Wie waren er bij betrokken? Vragen die diepgaand worden onderzocht door een speciaal daartoe in het leven geroepen onderzoekcommissie van het Congres.
Donald Trump en zijn volgelingen weigeren voor deze commissie te getuigen. Trump en zijn vele aanhangers beweren dat de uitslag van de presidentsverkiezingen in 2020 is gestolen, waardoor niet hij maar Joe Biden in het Witte Huis kwam. Trumps vergif vreet aan de Amerikaanse democratie. Haat verdrijft verdraagzaamheid tussen Republikeinen en Democraten. Het vergif sijpelt door in de rangen van het Amerikaanse leger.
De bloedige Amerikaanse Burgeroorlog van 1861 tot 1865 tussen de Noordelijke en de Zuidelijke staten over afschaffing van de slavernij en economische belangen werd gewonnen door het liberalere Noorden. De tijd heeft de wonden die tijdens de Burgeroorlog in de Amerikaanse psyche werden geslagen, nog niet geheeld. Het is moeilijk voor te stellen dat er toen 620.000 doden en 350.000 gewonden op het slagveld achterbleven. In de Tweede Wereldoorlog sneuvelden 290.000 Amerikaanse soldaten, aanzienlijk minder dan in de Burgeroorlog.
Drie Amerikaanse oud-generaals hebben in een brief in The Washington Post gewezen op het gevaar van een nieuwe burgeroorlog, waarbij ook militairen betrokken zouden kunnen raken.
Zij wijzen er op dat 124 officieren in een verklaring Trumps bewering dat hij de verkiezingen heeft gewonnen, onderschrijven. Dat is een kanarie in de kolenmijn. Onderzoek heeft inmiddels uitgewezen dat onder de oproerkraaiers op 6 januari ook in burgerkleding gestoken militairen waren. In hun brief in The Washington Post pleiten deze generaals voor het zuiveren van die militairen die achter de op het nippertje mislukte putsch op 6 januari stonden. De generaals dringen er bij het Pentagon op aan zich serieus voor te bereiden op een nieuwe poging tot staatsgreep. Nooit eerder is er in de Verenigde Staten door ex-generaals zo hard aan de alarmbel getrokken.
Een kritiek moment zou de herverkiezing van Joe Biden in 2024 kunnen zijn.
Misschien breekt dat moment echter nooit aan, want de kansen van Donald Trump om in 2024 terug te keren naar het Witte Huis worden door bookmakers vrij hoog ingeschat. Joe Bidens presidentschap verkeert in zwaar weer. Zijn ambitieuze sociale programma Build Back Better, het vlaggenschip van zijn presidentschap, is vastgelopen in de Senaat, doordat de Democratische senator Joe Manchin de president inzake dit sociale programma heeft laten vallen als een baksteen. Daardoor heeft Biden geen meerderheid voor zijn sociale revolutie.
Bovendien heeft zijn populariteit na de terugtocht uit Kaboel een duikvlucht genomen.
Wat zou de nederlaag van Biden en de herverkiezing van Trump of een andere Republikein voor Israël beteken? Meer speelruimte voor verdere uitbreiding van nederzettingen in Judea en Samaria. De kolonisten steken ongetwijfeld de vlag uit als Biden met zijn ‘mensenrechten obsessie’ verdwijnt en een Republikeinse president niet meer zo zwaar tilt aan de nederzettingenpolitiek. Donald Trump stak geen vinger uit tegen uitbreiding van nederzettingen en verplaatste zelfs de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem.
Bidens minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken heeft toenemend geweld van kolonisten tegen Palestijnen scherp veroordeeld zonder zich voldoende rekenschap te geven dat het wraak is voor Palestijnse aanslagen en geen officiële politiek. Palestijnse aanslagen die worden aangewakkerd door serieus provocerend en gewelddadig gedrag van kolonisten. Er ontwikkelt zich een vicieuze golf van geweld in bezet gebied die kan overslaan naar Israël.
Israëls politiek ten aanzien van de bezette gebied is het handhaven van de status quo, dat wil zeggen vasthouden aan de bezetting zonder uitzicht op een politieke oplossing.
Leiders in de soennitisch Arabische landen die nu naar Jeruzalem lachen, nemen daar voorlopig genoegen mee. De Palestijnse kwestie staat Israëls relaties – openlijk en geheim – met de grote Arabische wereld niet meer in de weg.
