Benjamin Netanjahoe heeft gelijk: zijn partij Likoed heeft overtuigend de verkiezingen gewonnen. Is die overwinning op Blauw-Wit, de partij van Benny Gantz, voor Netanjahoe voldoende om met een brede lach aan de macht te blijven
Enkele uren voor de sluitingstijd van Crescas blijft het koordansen tussen links en rechts. Het nationalistische blok had nadat negentig procent van de stemmen was geteld 59 zetels in de Knesset, vijf meer dan links. Waarschijnlijk groeit rechts na het tellen van de stemmen van de soldaten naar zestig van de 120 zetels in de Knesset.
Als dit de uitkomst van de verkiezingen is, komt Netanjahoe één zetel tekort om zijn premierschap te verlengen. En weer zit Avigdor Lieberman, de leider van de partij Jisrael-Béténoe dan op de wip. De ongekroonde koning van de Israëlische politiek!
Ik ben ervan overtuigd dat Trumps ‘vredesplan van de eeuw’ en de daarvan afgeleide annexatieplannen van delen van bezet gebied, inclusief de Jordaan-vallei, een belangrijke rol hebben gespeeld in de verkiezingszege van Netanjahoe. De combinatie van Trumps plan en ophitsing tegen de Israëlische Arabieren door Netanjahoe hebben de nationalistische sentimenten van de kiezers getriggerd en hen in de armen van Likoed gedreven. Voor mij is het duidelijk: het effect van meer dan een halve eeuw bezetting en nederzettingenpolitiek (600.000 inwoners in bezet gebied inclusief Jeruzalem) hebben het ‘oude, links idealistische Israël’ overwoekerd. Het ware gezicht van de Joodse staat is zichtbaar geworden.
Het links blok – als je nog zo kunt noemen – onder oud-chefstaf Benny Gantz heeft gefaald, omdat de partij zich niet duidelijk heeft gedistantieerd van Likoed met betrekking tot het vredesplan van Trump. Om het scherp te stellen: Blauw-Wit leek meer op Likoed dan op de echte linkse partijen, zoals Meretz en anderen die zwaar geleden hebben in de stembus.
Gantz had duidelijker dan hij heeft gedaan de in dit vredesplan opgenomen en door Netanjahoe toegejuichte annexatieplannen moet afwijzen in plaats van zich in duistere taal te hullen. Gantz en zijn generaals in de partij waren bang kiezers te verliezen door afstand te nemen van Trumps vredesplan, hetgeen Netanjahoe wind in de rug heeft gegeven.
In reactie op Trumps initiatief, dat voorziet in een volledig door Israël beheerste ministaat Palestina en de mogelijke afstoting van de “driehoek met een grote Arabische bevolking naar de Palestijnse ministaat”, hebben de Israëlische Arabieren (meer dan zestig procent van die kiezers) op de Verenigde Arabische partij gestemd die met vijftien zetels de derde partij in grootte in het parlement is geworden. Het is een duidelijke stem tegen Trump en Netanjahoe en vóór integratie in de Israëlische samenleving.
Ik formuleer de uitkomst van de verkiezingen als volgt: zionistisch rechts en de Israëlische Arabieren hebben gewonnen, historisch zionistisch link heeft het loodje gelegd.
Een ander Israël heeft zich in de stembus geopenbaard.
De vraag die nu rest, is of er in Israël een regering kan worden gevormd. De meerderheid van het rechtse blok is op moment van schrijven niet goed genoeg om een regering te vormen. Voor links geldt hetzelfde, tenzij Lieberman voor Gantz opteert en de gedoogsteun van de Arabische partij in een minderheidsregering aanvaardt. Dat zou een wonder zijn, want deze Israëli uit Rusland is een pathologische Arabierenhater.
En dan de koosjere hamvraag: op 17 maart moet Netanjahoe voor de rechter verschijnen wegens onder andere corruptie. Kan hij in de rol van aangeklaagde premier zijn en blijven?
Netanjahoe heeft in deze verkiezingscampagne alles uit de kast gehaald om politiek te overleven. Zijn lastercampagne, leugens en ophitsing hebben zelfs president Rivlin ertoe gebracht over een dieptepunt in de Israëlische democratie te spreken.
Netanjahoe heeft met Israëls luchtoorlog tegen Hezbollah in Syrië voor Israëli’s de status van meneer veiligheid gekregen. Gantz, de ex chef-staf, heeft woedend gereageerd op de insinuatie van Netanjahoe dat hij een lafaard zou zijn. Zijn woede kwam te laat. Een gentleman maakt in het zeer emotionele politieke klimaat in Israël geen kans tegen een politicus als Netanjahoe, die de regels van fatsoen en democratisch gedrag aan zijn laars lapt.
