Natuurlijk ben ik blij met het in Parijs gesloten klimaatakkoord. Wat is er mooier dan dat tegen de tweehonderd landen met één doel voor ogen de handen ineen slaan. Is dat het voorspel tot de wereldvrede? Was het maar waar. De zwakte van het klimaatakkoord schuilt er juist in dat de wereld ver staat van een utopische vrede. Oorlogen kunnen de uitvoering van het akkoord, waarop geen duidelijke juridische sancties staan, ontregelen. Oorlogen om water, oorlogen om energie, oorlogen om macht? Er zijn voldoende potentiële brandhaarden in de wereld, afgezien van de plekken op de aarde waar dagelijks bloed vloeit, niet alleen in het Midden-Oosten, maar ook diep in Afrika, in de Filipijnen, in Birma, etc.
Of is in weerwil van bovenstaande de angst om gezamenlijk door zout zeewater te worden overspoeld zo groot dat het klimaatakkoord een reddingsboei voor de mensheid is? Voor de hele mensheid. Als dat waar is, hebben stijgende zeeën het effect van een machtsevenwicht, zoals atoombommen in de arsenalen van enkele landen. Een machtsevenwicht dat grote oorlogen weet te voorkomen en de kleinere landen laat bakkeleien.
Ik weet natuurlijk niet of het klimaatakkoord te laat komt. Het ijs hier ver vandaan smelt misschien toch sneller dan het in Parijs gedrukte akkoord de smeltcurve kan beheersen.
Misschien wel aardig om te noteren: Israël en Nederland zitten als kustlanden in hetzelfde bootje. Als de zeeën blijven stijgen en de afweermiddelen het niet meer kunnen bijbenen, komt een groot deel van Nederland weer onder water te staan. Dan herneemt de natuur zijn rechten. En Israël dan? Hetzelfde verhaal. Een halve meter erbij en Tel Aviv en de hele kusstrook gaan kopje onder. De hele kusstrook dus, met uitzondering van de bergketen waarop Haifa zetelt.
Misschien is dat de allerdiepste gedachte van premier Benjamin Netanjahoe. Het heeft niets te maken met zijn ideologische kijk op het behoud van zoveel mogelijk gebied in Judea en Samaria, de westelijke oever van de Jordaan dus. Zou hij voorzien dat, waar eens de Filistijnen woonden in de kuststrook, de zee gaat heersen en de Joden in de bergen van Judea en Samaria waar ’wij’ lang geleden woonden, ongemoeid laat? Daar in dat berggebied blijven we droog. Om er te wonen en te blijven, vloeit er iedere dag bloed. Historisch gezien is dat bijzaak. Als de zee opzet met onstuimige kracht, keren we gewoon terug naar onze historische bakermat en nemen we afscheid van de Filistijnse woongebieden aan de voet van de bergen. Een door de natuur afgedwongen afscheid. Gewoon met de boot hogerop.
Dat is echt het scenario van een binationale staat, omdat in de berggebieden nu zoveel Palestijnen wonen. Als wij bij hen intrekken - dat doen we trouwens al, maar nog niet zo massaal - kunnen we om te blijven leven niet aan vreedzame coëxistentie met de Palestijnen in de bergen ontsnappen.
Dus toch vrede? Dank u, zee.
